چکیده:
در تاریخ شیعه مراسم ماه محرم، بزرگترین و گستردهترین مراسم سنتی مذهبی و یکی از برجستهترین نمونههای میراث فرهنگی معنوی در ایران و کشورهای منطقه است و با توجه به اهمیت این شاخه از میراث فرهنگی، پرداختن به آن بسیار ضروری میباشد. هدف از این پژوهش مقایسه برپایی مراسم عاشورا در ایران و هند با تکیه بر شهر بنگلور هندوستان میباشد. مقاله حاضر میکوشد به این سوال پاسخ دهد که مقایسه مراسم عاشورا در ایران و هند با تاکید بر شهر بنگلور چگونه است؟ نتایج ایـن پژوهش نشـان میدهد ویژگیهای خاص جغرافیایی و مکانی این دو منطقه منجر به پایداری در رفتارها و آیینهای عاشورایی همراه با حفظ تمامیت سرزمین و حراست از ارزشهای مذهبی گردیده و این آمیختگی نیز سبب رشد ارزشهای اسلامی و انسانی و همچنین گسترش آن در پهنههای عقیدتی مناطق مجاور شده است. این مقاله با استفاده از روش تحلیلی ـ توصیفی به بررسی آیینهای سوگواری در ایران و هند، با تاکید بر شهر بنگلور می پردازد.
خلاصه ماشینی:
مقاله حاضر میکوشد به این سؤال پاسخ دهد که مقایسه مراسم عاشورا در ایران و هند با تأکید بر شهر بنگلور چگونه است؟ نتایج ایـن پژوهش نشـان میدهد ویژگیهای خاص جغرافیایی و مکانی این دو منطقه منجر به پایداری در رفتارها و آیینهای عاشورایی همراه با حفظ تمامیت سرزمین و حراست از ارزشهای مذهبی گردیده و این آمیختگی نیز سبب رشد ارزشهای اسلامی و انسانی و همچنین گسترش آن در پهنههای عقیدتی مناطق مجاور شده است.
عاشورا، محرم، عزاداری، بنگلور، آیین های سوگواری مقدمه شیعه به عنوان یک جمعیت مسلمان دارای اشتراکات عمدهای در آموزهها و آیینها با سایر مسلمانان است؛ از جمله آیینهایی که به شکل یک سنت و قالب فرهنگی جوامع شیعی قابل مشاهده است، مراسم برگزاری نکوداشت امام سوم شیعیان، حسین ابن علی(ع) است.
اما با وجود تلاشهای فکری، فرهنگی و ادبی شیعیان در مورد پر حرارت نمودن حادثه عاشورا، تا زمان حکومت احمد معزالدوله دیلمی، ارادتمندان حضرت امام حسین(ع) عزاداری رسمی در مقیاس وسیع نداشتند و یک سال قبل از این که وی دستور تعطیلی مراکز کسب و کار و سوگواری در روز عاشورا را بدهد، یعنی در سال 351 هـ.
در ابتدای قرن هفتم، چون محمد خوارزمشاه خواست علاء الملک ترمذی (دولافوز،1316ق: ج 2، 644 ) از سادات حسینی خراسان را به عنوان خلیفه در برابر الناصر عباسی مطرح کند، تا حدود زیادی نفوذ معنوی خلفای عباسی ـ که حامی مذهب سنت بودند ـ رو به کاهش گذاشت و سرانجام در نیمه دوم قرن هفتم در سال 656ق با سقوط بغداد و حاکمیت یافتن ایلخانان در ایران و عراق، مذهب اهل سنت با بحران جدی روبهرو شد از این رو فرصت مناسبی برای توسعه تشیع و برگزاری شعائر و مراسم مذهبی آن فراهم گردید و با روی خوش نشان دادن غازان خان به شیعیان و سرانجام با رسمی شدن مذهب تشیع در مدت کوتاهی در زمان «اولجایتو»، مراسم عزاداری عمومیت یافت.