چکیده:
مقدمه: هر سازماني به ويژه سازمان هاي نظامي وظيفه خود مي داند براي توسعه سلامت، رفاه و بهبود شرايط كاري و افزايش بازدهي سازماني به موضوع اوقات فراغت توجه نمايد. بر اين اساس پژوهش حاضر مي كوشد تا رابطه ي بين نوع گذران اوقات فراغت را با آسيب پذيري فرهنگي در بين خانواده هاي نظامي مورد بررسي قرار دهد.
روش : روش تحقيق توصيفي و همبستگي بود. تعداد 1282 نفر در قالب 481 خانواده انتخاب و در پژوهش شركت داده شدند. شركت كنندگان در پژوهش از هفت شهر كشور بر حسب پراكندگي جغرافيايي و به روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شدند. ابزار جمع آوري اطلاعات عبارت بود از: پرسش نامه نحوه گذران اوقات فراغت كه داراي 15 ماده در مقياس ليكرت بود و توسط محقق تدوين شد و پرسش نامه آسيب پذيري فرهنگي- اجتماعي كه با هدف بررسي آسيب پذيري خانواده در جامعه ايران توسط محقق ساخته شده است.
نتايج: نتايج نشان داد كه شوهران بيش تر اوقات فراغت خود را با فعاليت شغلي (7/56 درصد)، زنان با بودن در نزد خانواده (1/57 درصد) و فرزندان بيش تر از طريق بودن در نزد خانواده (5/59 درصد) و ديدن فيلم (7/36 درصد)، صرف مي كنند. همچنين ملاحظه شد كه بين شيوه هاي گذران اوقات فراغت و آسيب پذيري فرهنگي رابطه معني داري (در سطح 05/0 P≤) وجود دارد. بر اين اساس برخي از روش ها مانند تفريح با خانواده با كاهش آسيب و برخي ديگر مانند خواب يا تفريح با دوستان با افزايش آسيب در ارتباط هستند.
بحث: بيش تر اوقات فراغت مردان با كار، فعاليت شغلي و بودن در نزد خانواده مي گذرد. آن ها در واقع فاقد برنامه سازنده براي گذران اوقات فراغت هستند و شايد همين امر باعث شده كه زنان و فرزندان نيز اكثر اوقات خود را در خانه بگذرانند. مطابق يافته هاي پژوهش لازم است نحوه برنامه ريزي براي گذران اوقات فراغت را به خانواده ها آموزش داد و فرصت ها و امكانات لازم براي بهبود اوقات فراغت در اختيار آن ها قرار گيرد.