چکیده:
هدف از مطالعه حاضر، تعیین اثر 12 هفته تمرین هوازی بر سطوح کاتکولامین ها و آمادگی قلبی تنفسی در دانش آموزان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ نقص توجه بود. در یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون ـ پس آزمون با گروه کنترل، 60 نفر دانش آموز بیش فعال مقطع ابتدایی از بین دانش آموزان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ نقص توجه با استفاده از پرسش نامه تشخیصی کانرز به صورت داوطلبانه انتخاب شده و سپس، به صورت تصادفی در 2 گروه کنترل (30 نفر) و تجربی (30 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی در یک برنامه تمرین هوازی به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه با شدت 85-60% ضربان قلب ذخیره بیشینه به تمرین پرداختند. در حالی که گروه کنترل در طول این دوره در هیچ برنامه فعالیت بدنی منظمی شرکت نکردند. نمونه ادرار برای اندازه گیری سطوح کاتکولامین ها و اوج اکسیژن مصرفی با استفاده از دستگاه گازآنالایزور بر روی نوار گردان برای اندازه گیری آمادگی قلبی تنفسی، قبل و بعد از 12 هفته برنامه تمرینی اجرا گردید. بعد از 12 هفته برنامه تمرین هوازی، افزایش معناداری در اوج اکسیژن مصرفی و کاهش معناداری در ضربان قلب استراحت و سطوح اپی نفرین در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (p<0.05). علی رغم کاهش معنادار سطوح نوراپی نفرین در گروه تجربی (p<0.001)، تفاوت معناداری در سطوح نوراپی نفرین بین گروه ها پس از 12 هفته تمرین هوازی مشاهده نشد (p<0.05). یافته های پژوهش حاضر نشان داد که یک برنامه 12 هفته ای تمرین هوازی ممکن است در بهبود سطوح کاتکولامین ها، به ویژه اپی نفرین و آمادگی قلبی تنفسی کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و کم توجهی موثر باشد.
خلاصه ماشینی:
دانشيار دانشگاه اصفهان 1 تاريخ دريافت: 27/11/1392 تاريخ پذيرش: 01/09/1393 چکيده هدف از مطالعۀ حاضر، تعيين اثر 12 هفته تمرين هوازي بر سطوح کاتکولامينها و آمادگی قلبی تنفسی در دانشآموزان مبتلا به اختلال بيشفعالي/ نقص توجه بود.
در يک مطالعۀ نيمهتجربی با طرح پيشآزمون ـ پسآزمون با گروه کنترل، 60 نفر دانشآموز بيشفعال مقطع ابتدايي از بين دانشآموزان مبتلا به اختلال بيشفعالي/ نقص توجه با استفاده از پرسشنامۀ تشخيصي کانرز بهصورت داوطلبانه انتخاب شده و سپس، بهصورت تصادفي در دو گروه کنترل (30 نفر، میانگین سن: 14/1±53/10 سال؛ وزن: 80/4± 75/29 کيلوگرم؛ شاخص تودۀ بدنی: 97/1± 06/18 کيلوگرم بر مجذور قد به متر و اوج اکسيژن مصرفی: 84/6±77/26 ميلیليتر کيلوگرم بر دقيقه) و تجربي (30 نفر، میانگین سن: 18/1±67/10 سال؛ وزن: 01/4±42/30 کيلوگرم؛ شاخص تودۀ بدنی: 73/1± 14/18 کيلوگرم بر مجذور قد به متر و اوج اکسيژن مصرفی: 06/5±14/26 ميلیليتر کيلوگرم بر دقيقه) قرار گرفتند.
بعد از 12 هفته برنامۀ تمرين هوازی، افزايش معناداری در اوج اکسيژن مصرفی و کاهش معناداری در ضربان قلب استراحت و سطوح اپی نفرين در گروه تجربی در مقايسه با گروه کنترل مشاهدهشد (P واژگان کلیدی: آمادگی قلبی تنفسی، کاتکولامينها، کودکان بيشفعال، تمرين هوازي نويسنده مسئول Email: m.
نتايج پژوهش حاضر نشانداد که 12 هفته برنامۀ تمرين هوازي با شدت متوسط و بالا، منجر به افزايش معنادار در اوج اکسيژن مصرفی و کاهش معنادار در ضربان قلب استراحت و بهبود پاسخهای اپينفرين و نوراپينفرين در گروه تجربی در مقايسه با گروه کنترل گرديد.