چکیده:
استفاده از فناوری اطلاعات برای امر تجارت منجر به چالش در قواعد تعیین صلاحیت قضایی و قانون حاکم شده است. زیرا این قواعد با پیـشفرض مـکان و مرز و بر مبنای اصل تقرب فیزیکی وضع گردیدهاند در حالیکه در فضای مجازی مکان وجود ندارد. این عنصر لامکانی فضای مجازی سبب شده قواعد حقوقی سنتی صلاحیت که ابتنای اصلی آن بر مکان بوده در انطباق با فضای مجازی با چالش مواجه شود و این پرسش مطرح گردد که آیا میتوان اعمال حقوقی فضای مجازی را به وسیله قواعد حقوقی سنـتی صلاحـیت تنظـیم کرد. برای پاسـخ به این پرسـش بـاید قوانین حاکم بر تعیین صلاحیت و قانون حاکم را از حیث مبنا تفکیک و سپس مبانی قواعد تعیین صلاحیت (عامل ذهنی ـ عامل عینی) در انطباق بر فضای مجازی مورد ارزیابی کارکردی قرار گیرد.
The use of information technology in business has led to challenges in the rules governing jurisdiction and applicable law as، these rules are mainly based on the principle of physical approximation، while there is no physical space in the cyberspace، so how we can apply this principle to find out appropriate jurisdiction either law or court. Accordingly، this element of cyberspace has challenged the traditional legal rules of jurisdiction، which is based on place. This advent raised the question of whether legal actions in cyberspace can be regulated by traditional legal rules. In order to answer this question، we categorize rules governing on the determination of jurisdiction and applicable law according to their basis، and then fundamental bases of jurisdiction rules including mental factor and objective factor will be evaluated functionally.
خلاصه ماشینی:
"مقدمه تعیین صلاحیت قضایی و قانون حاکم بر اعمال حقوقی در فضای مجازی اهمیت اساسی دارد، زیرا متصدیان تجارت برای ارزیابی استراتژی تجاری خود نیاز به وضوح حقوقی جهت تشخیص قواعد مادی حاکم بر قرارداد الکترونیکی فرامرزی منعقده دارند، چون نامشخص بودن موقعیت حقوقی در معاملات بینالمللی منجر به مسئولیتهای بالقوه میگـردد و به عنوان یک عامل بازدارنده مانع از دخالت افراد در تجارت الکترونیک میشود.
آیا عامل ذهنی تعیین قانون حاکم و دادگاه صالح (شرط گزینش قانون حاکم و دادگاه صالح) میتواند از طریق ارتباطات الکترونیکی محقق گردد و به عنوان مبنای صلاحیت در فضای مجازی اعمال شود و در صورت عدم وجود عامل ذهنی، آیا عوامل عینی ارتباطی مبتنی بر مکان در انطباق بر تعهدات قراردادی منعقده در فضای بیمکان با چالش خاصی مواجه است؟ 1.
علاوه بر این چون مجموعه قوانین صلاحیتی متحدالشکلی برای تعیین صلاحیت بر اعمال حقوقی منعقده در فضای مجازی وضع نشده و اعمال قوانین صلاحیتی مبتنی بر عامل عینی نیز با چالشهایی مواجه است، در وضعیت حاضر راهکار مفیدی برای جلوگیری از عدم شفافیت موضوعات صلاحیتی حاکم بر قرارداد الکترونیکی است؛ زیرا اتکا بر قواعد صلاحیتی مبتنی بر عامل ذهنی در صورت عدم اتکا به آن یا عدم اعتبار بخشی آن موضوعات صلاحیتی قرارداد تابع قواعد مبهم و مختلف حل تعارض داخلی دولتها قرار میگیرد و تعارضات صلاحیتی افزایش مییابد، ولی چون ممکن است دادگاهها به دلایل ماهوی، شکلی، شخصی و موضوعی عامل ذهنی را مبنای احراز صلاحیت قرار ندهند."