چکیده:
آرامش نیاز آدمی در طول زندگی است. تلاش در امور اقتصادی، تشکیل زندگی، فعالیتهای فرهنگی و اجتماعی همه با هدف دستیابی به آرامش ظاهری و باطنی انجام میپذیرد. برخی این آرامش را در آسایش ظاهری و رسیدن به برخی از امور مادی میبینند و برخی در جهانبینی توحیدی و سبک زندگی اسلامی.
این نوشته بر آن است با توجه به آموزهای اسلامی راههای معنوی دستیابی به آرامش را تبیین نماید. چه اینکه جامعه سالم و پویا نیاز به آرامش در ابعاد مختلف است. بر اساس یافتههای این پژوهش مهمترین عوامل معنوی موثر در آرامش افراد امور زیر است. داشتن هدف، ایمان به خدا، تقوا و پرهیزکاری، توکل، بازگشت و جبران خطا، شکیبایی و صبر، ذکی و انس با خدا، رضایت و تسلیم در برابر خواست و مشیت الهی، توجه به معاد، دل نبستن به دنیا، محبت و خدمت به مردم. این امور در کنار راههای طبیعی و مادی آرامش را برای افراد به وجود میآورد.
خلاصه ماشینی:
چنین فردی، با این پشتوانۀ قوی، آرامش خود را از دست نمیدهد و دچار اضطراب و تشویق نمیگردد، زیرا مشکلات را خواست خدا دانسته و به توانایی خدا در رفع مشکلش و آگاهی حق از گرفتاریهای بندهاش، ایمان دارد؛ پس چرا باید از مسائل ناخوشایند و امواج سخت بلا، بهراسد؟ 1 آنچه گذشت، ثمرۀ تقوا از لحاظ ایجاد نیروی معنوی و لطف خداوند به بندۀ با تقوایش بود.
وقتی نماز و ارتباط با خدا، تحمل سختیها را آسان میکند و اضطراب و نگرانی را میکاهد و خداوند به خاطر اظهار نیاز، از فیوضات و امدادهای خود بهرهمندمان میکند، پس چرا هنگام بروز مشکلات، به خدا پناه نبریم و نماز نگزاریم؟ در کتاب «راز نیایش» به نقل از «عثمان محمد نجاتی»، چنین آمده است: آرامسازی، یکی از وسایل مورد استفادۀ برخی از رواندرمانگران جدید، برای بیماریهای روانی است که انسان میتواند آن را از طریق تمرین بیاموزد.
همچنین خداوند، دل خوش شدن به مظاهر مادی، هنگام برخورداری و مأیوس شدن از رحمت خدا، هنگام از دست دادن امکانات را ناپسند میداند و میفرماید: تقدیر روزی انسان در اختیار خداست: ﴿وإذا أذقنا الناس رحمة فرحوا بها وإن تصبهم سیئة بما قدمت أیدیهم إذا هم یقنطون ٭ أولم یروا أن الله یبسط الرزق لمن یشاء ویقدر إن فی ذلک لآیات لقوم یؤمنون﴾ و چون مردم را رحمتی بچشانیم، بدان شاد میگردند و چون به [سزای] آنچه دستآورد گذشتۀ آنان است، صدمهای به ایشان برسد، به ناگاه نومید میشوند که [این] خدا است که روزی را برای هر کس که بخواهد، فراخ یا تنگ میگرداند (روم/37 و 36).