عارفی از هند - مجله یغما معرفی و نقد

"چون عشق با،من،و،مال من،فنا پذیرد،نام خدا جلوه‌گر میشود. ای دوست،سخن مرا گوش کن:کسی میفهمد که عشق میورزد اگر تو در دل خود اشتیاق و آرزو برای محبوب حس نمیکنی،زیب و آرایش تن‌ و سرمه کشیدن بچشم بی‌فایده است. مرد خدا آن است که مانند آمیزش رودهای گنگ و جمن سیل پوینده عشق و علاقه را در دل خود می‌پیوندد، تمام روز و شب آب پاک در دلش روان است و باز سلسلهء تولید و مرگ را بپایان رسانده است. هان ای برادر،دلم آروزی چنین پیشوائی را دارد که جام را از شراب عشق حقیقی‌ پر کند،خود بنوشد و مرا هم بنوشاند، آنگه نقاب از دیده بردارد و از دیدار تجلی برهما(خدا)مستفیض سازد. جهانیان را که هر دو جهان از اوست پدیدار میکند و مرا شنوندهء نغمهء نانواخته میسازد او رنج و شادی را یکسان اظهار مینماید و هر کلمه را با عشق پر میکند."