چکیده:
افسردگی یکی از شایعترین اختلالات روانپزشکی است. احتمالا انجام یک دوره تمرین ورزشی قبل از مقابله با شرایط استرسزا میتواند در کاهش علائم فیزیولوژیک و عملکردی افسردگی موثر باشد. با توجه به انواع روشهای تمرین ورزشی، هدف این پژوهش بررسی اثر حفاظتی دو نوع تمرین تداومی و تناوبی شدید بر کورتیکوسترون، وزنگیری و ناامیدی رفتاری در رتها بهدنبال یک دوره استرس مزمن غیرقابلپیشبینی بود. تعداد 30 سر موش نر ویستار (نه هفته، وزن20±200 گرم) به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و بیتمرین تقسیم شدند. تمرین بهصورت پیشرونده شامل دویدن روی نوارگردان بود که پنج روز در هفته و بهمدت شش هفته بهصورت فزاینده اجرا شد. تمرین تناوبی شامل دو تا شش وهلة دودقیقهای با سرعت 38 تا 42 متر بر دقیقه و تمرین تداومی نیز 22 تا 42 دقیقه با سرعت 23 تا 27 متر بر دقیقه بود. بعد از دورة تمرین، موشها درمعرض سه هفته استرس قرار گرفتند. در پایان، آزمون شنای اجباری اجرا و میزان کورتیکوسترون پلاسما اندازهگیری شد. وزن موشها نیز هر هفته اندازهگیری میشد. نتایج نشان داد که گروه تداومی نسبت به گروه بیتمرین بهصورت معناداری کورتیکوسترون پایینتر و بیحرکتی کمتری در شنای اجباری دارند؛ بااینحال، موشهای هر سه گروه بهصورت معناداری وزنگیری بسیار کمتری در دورة استرس نسبت به دورة تمرین دارند. درمجموع، تمرین تداومی اثر محافظتی قابلقبولی بر کورتیکوسترون ترشحشده و همچنین، بهبود ناامیدی دارد؛ بااینحال، هیچیک از دو نوع تمرین بر بهبود وزنگیری موشها موثر نیستند.
خلاصه ماشینی:
با توجه به انواع روشهای تمرین ورزشی، هدف این پژوهش بررسی اثر حفاظتی دو نوع تمرین تداومی و تناوبی شدید بر کورتیکوسترون، وزنگیری و ناامیدی رفتاری در رتها بهدنبال یک دوره استرس مزمن غیرقابلپیشبینی بود.
نتایج نشان داد که گروه تداومی نسبت به گروه بیتمرین بهصورت معناداری کورتیکوسترون پایینتر و بیحرکتی کمتری در شنای اجباری دارند؛ بااینحال، موشهای هر سه گروه بهصورت معناداری وزنگیری بسیار کمتری در دورة استرس نسبت به دورة تمرین دارند.
نشان داده شده است که استرس مزمن غیرقابلپیشبینی<FootNote No="131" Text=" Chronic Unpredictable Stress"/> بر موشها میتواند برخی از نشانگرهای افسردگی را همچون تغییرات کورتیکوسترون، وزن و برخی عملکردهای رفتاری مثل بیحرکتی در آزمون شنای اجباری<FootNote No="132" Text=" Forced Swim Test"/> تحتتأثیر قرار دهد (5-9).
اکنون از انواع مختلف ورزش بهعنوان یک عامل پیشگیری و درمان غیرفارماکولوژی برای افسردگی استفاده میشود و اخیرا مقایسة نقش تمرینات تناوبی شدید با تمرینات تداومی پررنگ شده است و نتایج بسیار متناقضی در ارتباط با انواع شدت تمرین گزارش شده است؛ بهطوریکه شن<FootNote No="133" Text=" Shen"/> و همکاران (17) نشان دادند که تمرین تناوبی با شدت بالا ترشح کورتیکوسترون کمتری نسبت به تمرین تداومی با شدت متوسط درپی دارد؛ اما هیچیک از دو نوع تمرین تأثیری بر تغییرات روند وزنگیری ندارند.
با توجه به نقش مهم فعالیت بدنی در بهبود افسردگی و نتایج متناقض درمورد شدتهای مختلف آن، هدف این پژوهش بررسی این موضوع است که کدامیک از دو نوع تمرین تداومی و تناوبی شدید نقش حفاظتی بهتری در برخی نشانگرهای افسردگی در رتها همچون کورتیکوسترون، تغییرات وزن و بیحرکتی در شنای اجباری دارند.