چکیده:
زمینه و هدف: در این مقاله پس از بررسی رویکردهای متفاوت نظام مدیریت توسعه شهری در قبال مبحث مدیریت بحران و تاثیر آن، نحوه پاسخگویی مدیریت شهری به بحرا نهای شهری، علل عملکرد متفاوت مراکز درمانی کشورهای مختلف در پاسخ به شرایط بحران ناشی از وقوع زلزله بررسی می شود.
روش: روش تحقیق مورد استفاده، تحلیل مقایسه ای است که مطابق با آن رویکرد نظام های متفاوت مدیریت توسعه شهری در قبال مبحث مدیریت بحران و تاثیر این رویکردها بر عملکرد متفاوت مراکز درمانی کشورهای مختلف در پاسخ به شرایط بحران ناشی از وقوع زلزله مورد بررسی قرار می گیرند و در دسته بندی روش های تحقیق کیفی قرار می گیرد. جامعه آماری آن را نظام های مدیریت شهری و نظام های مدیریت بحران کشورهای مختلف تشکیل می دهد.
یافته ها: مطالعه حاضر نشان می دهد که مراکز درمانی درکشورهایی نظیر ژاپن که مدیریت بحران ناشی از بلایای طبیعی بر مکان گزینی مراکز درمانی آن ها عمیقا تاثیر دارد و به جای پرداختن بخشی از هر طرح توسعه شهری به مبحث کاهش ریسک زلزله و انجام سرفصل های موضوعی در این ارتباط، در ابتدا یک راهبرد کلی با عنوان کاهش ریسک مطرح می شود که چهارچوب تدوین هر طرح توسعه شهری، درون این دیدگاه قرار می گیرد و این دیدگاه کلی تا انتهای برنامه، همه بخش های برنامه را تحت تاثیر خود قرار می دهد، در برابر بحران های ناشی از زلزله پاسخگویی بسیار بهتری نسبت به مراکز درمانی دیگر کشورها دارند. نتیجه گیری: برای بهبود عملکرد مراکز درمانی در شرایط بحران های ناشی از زلزله، به جای پرداختن صرف به مکان یابی مراکز درمانی، بایستی نظام برنامه ریزی توسعه شهری دگرگون شود، به گونه ای که مبحث مدیریت بحران به عنوان یک پارادایم مسلط در این زمینه همواره مورد توجه قرار گیرد.