خلاصه ماشینی:
"در نیمه و اواخر دههء 0691 هنگامی که در پرتو حمایت اروپاییان مؤلفان و نویسندگان آفریقایی برای بحث و تبادل نظر دربارهء ادبیات جدید آفریقا به زبانهای اروپایی دور هم گرد آمدند،شهرت ادبیات این قاره به اوج خود رسید.
کنفرانس تاریخی سال 2691 نویسندگان آفریقا که در دانشگاه ماکرهره (Makerere) در کشور اوگاندا تشکیل شد،نه تنها نویسندگان آفریقایی آشنا به شیوه اروپایی را به دور هم گرد آورد،بلکه موضوعات مهمی را مطرح ساخت که بعدها اندیشه روشنفکران ادبی آفریقا را به خود مشغول کرد و هنوز هم دلمشغولی ادبا و دانشمندان را روزی آفریقا را تشکیل میدهد.
بدیهی است که این وضع به طور طبیعی موضوع ارزیابی انتقادی ادبیات آفریقا را مطرح ساخت:آیا ادبیات را باید در چارچوب قواعد ادبی اروپا به داوری کشید و به ارزیابیاش پرداخت و نقد کرد،یا اینکه باید با اندیشهء آزاد فردی الگوی نظری جدیدی را برای ارزیابی آن ابداع کرد؟ نکات مذکور نکات حساسی هستند که هنوز منتقدان جوانتری چون چیدی آموتا را در کتاب جدید و مهمش به نام نظریهء ادبیات آفریقایی به خود مشغول داشته است.
آموتا ریشههای آرمانی سنت ادبی و انتقادی ادبیات آفریقا را از دید تاریخی،یعنی از دوران منتقدان«بورژوا»تا زمان سنتگرایان به تصویر میکشد،که این سنت را گروه پرشور روشنفکران نیجریهای از جمله چین ویزو (Chinweizu) ،جمی (Jemie) و مادو بیوکی (Madu buike) در اثر مشهورشان به نام به سوی استعمار زدایی ادبیات آفریقایی تلخیص کردهاند:چیدی آموتا با لحنی نسبتا غیر منصفانه تحت عنوان«کتابی که در نهایت امر اسطورهای است و برچسب اسطوره آفرین آن منحصرا ارزندهء سیاهان تشنهء قدرت،جوانان مشت گره کرده،و روشنفکران کاهلی که گرایشی برای پرداختن جدی به محتوای مبارزهجویی واقعی ندای روشنفکری ندارند،است»بدان میتازد."