چکیده:
هدف این پژوهش بررسی سهم رسانههای مشارکتی در تابآوری است. این تحقیق به روش کیفی و با استفاده از پنج گروه کانونی انجام شده است که برای تمرکز بیشتر در این مقاله به گروه آسیبپذیر اشاره خواهد شد. در این پژوهش به ادبیات نظری و مفاهیم مرتبط با رسانههای مشارکتی، تابآوری، ارتباطات بحران، سرمایه اجتماعی و مولفههای حکمرانی مطلوب توجه شده است. یافتههای این پژوهش نشان میدهد که کمتوجهی به ظرفیت رسانههای مشارکتی، ضعف ارتباطات بحران از سوی نهادهای رسمی، بیاعتمادی پیشین مردم به نهادهای دولتی، پایین بودن سرمایه اجتماعی و ضعف شاخصهای حکمرانی مطلوب پیش از بحران، تاثیر بدی بر میزان تابآوری مردم پس از وقوع سیل داشته است. همچنین رسانههای مشارکتی با تکیه بر ارتباطات محلی و مشارکت افراد آسیبدیده، تا حدودی توانستهاند به حل مشکلات کمک کنند اگرچه گروههای آسیبپذیر سهم اندکی از این رسانهها داشتهاند و مشکلات و دغدغههای این گروه و شرایط ویژه آنها، در میان تصمیمگیریهای عمومی نادیده گرفته شده است.
Abstract The purpose of this study is to investigate the contribution of participatory media in resilience. This research is a qualitative study using five focus groups that will focus on the vulnerable group for further focus in this article. This study focuses on the theoretical literature and concepts related to participatory media, resilience, crisis communication, social capital, and the components of good governance. The findings of this study show that the lack of attention to participatory media, the weakness of crisis communication by official institutions, the mistrust of the public institutions, the low social capital and the weakness of good governance indicators before the crisis, have a negative impact on the resilience of people after the flood. had. Participatory media has also been able to help solve problems by relying on local communications and the involvement of affected people, although vulnerable groups have had a small share of the media and the problems and concerns of this group and their special circumstances have been ignored in public decision making.
خلاصه ماشینی:
در این پژوهش به ادبیات نظری و مفاهیم مرتبط با رسانه های مشارکتی، تاب آوری، ارتباطات بحران ، سرمایه اجتماعی و مؤلفه های حکمرانی مطلوب توجه شده است .
یافته های این پژوهش نشان میدهد که کم توجهی به ظرفیت رسانه های مشارکتی، ضعف ارتباطات بحران از سوی نهادهای رسمی، بیاعتمادی پیشین مردم به نهادهای دولتی، پایین بودن سرمایه اجتماعی و ضعف شاخص های حکمرانی مطلوب پیش از بحران ، تأثیر بدی بر میزان تاب آوری مردم پس از وقوع سیل داشته است .
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ١ این مقاله برگرفته از پایان نامه ای با عنوان «نقش رسانه های مشارکتی در تاب آوری جامعه ؛ مطالعه موردی سیل لرستان » است که با راهنمایی دکتر خانیکی و مشورت دکتر فرقانی در دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی در سال ١٣٩٨ انجام شده است .
در این تحقیق با توجه به تجربه سیل لرستان در فروردین ١٣٩٨، پنج گروه کانونی درنظر گرفته شده است ، اما برای تمرکز بیشتر در این مقاله به گروهی که متشکل از افراد و گروه های آسیب پذیر است اشاره خواهد شد.
بنابراین برای درک بهتر وضعیت تاب آوری و درک شرایط گروه های آسیب پذیر در بحران ، باید به میزان آگاهی افراد، وضعیت سرمایه اجتماعی پیش و پس از وقوع بحران ، میزان توجه به رسانه ها، ادراک خطر و تجربیات پیشین ، نیاز به مشاوره و گفتگو، سطح رفاه و سلامتی، وضعیت معیشت و اقتصادی و کیفیت زندگی توجه کرد.
هدف ، بررسی خسارت ناشی از سیل بر این گروه و نقش رسانه های مشارکتی بر میزان تاب آوری این دسته از افراد است .