چکیده:
پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای خودآموزی کلامی بر اضطراب اجتماعی (ترس از ارزیابی منفی، اجتناب اجتماعی و اندوه در موقعیتهای جدید، اجتناب اجتماعی و اندوه عمومی) دانشآموزان کمرو انجام گرفت. روش پژوهش از نوع نیمهآزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعهی آماری پژوهش را تمامی دانشآموزان دورهی دوّم متوسطهی شهر اردبیل در سال تحصیلی 98-1397 تشکیل میدادند که از میان آنها با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی خوشهای، 40 دانشآموز کمرو انتخاب شده و بهطور تصادفی در گروه آزمایش (20 نفر) و گروه کنترل (20 نفر) جایگزین شدند. به گروه آزمایش، 10 جلسه مهارتهای خودآموزی کلامی آموزش داده شد و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامهی اضطراب اجتماعی نوجوانان لاجرسا (1998) و پرسشنامهی تجدید نظر شدهی کمرویی چک و باس (1983) استفاده شد. دادهها از طریق آزمون آماری کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافتهها نشان داد که دانشآموزان کمرو گروه آزمایش نسبت به دانشآموزان کمرو گروه کنترل در پسآزمون بهطور معناداری اضطراب اجتماعی (ترس از ارزیابی منفی، اجتناب اجتماعی و اندوه در موقعیتهای جدید و اجتناب اجتماعی و اندوه عمومی) کمتری داشتند (01/0>P). بنابراین، میتوان نتیجه گرفت که آموزش مهارتهای خودآموزی کلامی در کاهش اضطراب اجتماعی (ترس از ارزیابی منفی، اجتناب اجتماعی و اندوه در موقعیتهای جدید و اجتناب اجتماعی و اندوه عمومی) دانشآموزان کمرو اثربخش است.
The purpose of this study was to investigate the effectiveness of verbal self- instruction skills training on social anxiety (fear of negative evaluation, social avoidance and distress in new situations, social avoidance and distress general) of shy students. The research method was semi-experimental with pre-test and post-test design with control group. The statistical population of the study consisted of all secondary school students in Ardabil during the academic year of 2018-2019. Among them, 40 students with shyness were selected using cluster random sampling method. They were selected as the sample and were replaced in experimental groups (20) and controls (20 people). The experimental group received 10 sessions of verbal self-instruction skills and the control group did not receive any training. Lagresa Social Anxiety of Adolescents Questionnaire (1998) and the Revised Shyness Questionnaire (1983) was used to collect data. Data were analyzed by multivariate analysis of covariance analysis. Findings showed that training of verbal self- instruction skills caused a significant decrease in social anxiety (fear of negative evaluation, social avoidance and distress in new situations, social avoidance and distress general) in schizophrenic students. Therefore, this kind of training can be used to promote the social skills of shy people.
خلاصه ماشینی:
Meltzer, Bebbington, Dennis, Jenkins, McManus & Brugha 4 .
Hertel, Brozovich, Joormann & Gotkib 3.
در ايران نيز کاشفيممقاني (١٣٩٦)، در پژوهش خود نشان داد که ميتوان از اين نوع از آموزش در تقويت خودکارآمدي دانش آموزان بهره برد، همچنين بهادري خسروشاهي و حبيبي کليبر (١٣٩٥)، در پژوهش خود به اين نتيجه دست يافتند که مهارت هاي خودآموزي کلامي در رفع تنيدگيهاي تحصيلي موثر است .
با وجود اين ، مزاياي بالقوە خودآموزي کلامي در کاهش اضطراب اجتماعي و کمرويي و افزايش خودآموزي کلامي در بين دانش آموزان دبيرستاني مطالعه نشده است ؛ بنابراين سوالي که در اينجا مطرح ميشود اين است که آيا آموزش مهارت هاي خودآموزي کلامي بر اضطراب اجتماعي (ترس از ارزيابي منفي، اجتناب اجتماعي و اندوه در موقعيتهاي جديد، اجتناب اجتماعي و اندوه عمومي) دانش آموزان کمرو اثربخش است ؟ روش شناسي پژوهش حاضر از نظر هدف ، کاربردي بوده و از لحاظ روش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون -پس آزمون با گروه کنترل بود.
بحث و نتيجه گيري پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش مهارت هاي خودآموزي کلامي بر اضطراب اجتماعي (ترس از ارزيابي منفي، اجتناب اجتماعي و اندوه در موقعيت هاي جديد، اجتناب اجتماعي و اندوه عمومي) دانش آموزان کمرو انجام گرفت .
بدين صورت که آموزش مهارت هاي خودآموزي کلامي باعث کاهش معنادار اضطراب اجتماعي (ترس از ارزيابي منفي ، اجتناب اجتماعي و اندوه در موقعيتهاي جديد، اجتناب و اندوه عمومي ) در دانش - آموزان کمرو گروه آزمايش شده بود.
Treatment seeking for social anxiety disorder in a general outpatient psychiatry setting.
A cognitive-behavioral model of social anxiety disorder.