چکیده:
27 شهریور مصادف با روز درگذشت زنده یاد استاد سید محمدحسین شهریار ،
شاعر نامدار معاصر ایران و یکی از بزرگ ترین مفاخر خطه ی آذربایجان عزیز
به عنوان روز شعر و ادب در ایران به تصویب مجلس شورای اسلامی رسیده
است. نوشتار حاضر مقاله یی در خصوص اشعار و طنی و میهنی استاد شهریار
است که به همایش بی نالمللی شهریار در سال 1391 تقدیم می شود.
این مقاله به سه بخش تقسیم شده است . نخست، جایگاه ویژه ی شهریار
نزد ملت ایران ، دوم اهمیت شعر میهنی و سابقه ی آن در ادبیات فارسی ، سوم
نگاهی به شعرهای وطنی شهریار.
خلاصه ماشینی:
مثلاً سعدی گفته است که: سعديا حّب وطن گرچه حديثيست درست / نتوان مرد به سختی که من اینجا زادم یا شهاب الدین سهروردی و عین القضات، مفهوم حب الوطن را، رجوع به عالم علوی و مبدا اصلی کردهاند و بعدها شیخ بهایی گفته است: گـنـج عـلـم مـا ظـهـر مـع بـطن گفت: از ایمان بود حبّ وطن این وطن مصر و عراق و شام نیست این وطن شهریست کان را نام نیست در برابر این مفاهیم عرفانی که البته به جای خود معتبر است، بعضی از جهان وطنان امروز هم اساس حبّ وطن را انکار کرده اند، چنان که ایرج میرزا گفته است: صحبت دین و وطن یعنی چه؟ دین تو، موطن من، یعنی چه؟ همه عالم، همه کس را وطن است همه جا موطن هر مرد و زن است اما شهریار هم چون ادیب الممالک فراهانی، ملک الشعرای بهار، عشقی، عارف قزوینی، دهخدا، سیداشرف الدین، فرخی یزدی و لاهوتی، حبّ وطن را فراموش نکرد و الحق چنان که از اشعار او به خوبی پیداست، به سنت اسلاف صالح خویش در ستایش از ایران و نازش به بزرگان آن، کوتاهی نکرد.
3. شعرهای وطنی شهریار شهریار البته شهرتش در بين اكثريت ايرانيان كه شيعه و دوستدار امام علياند، به دليل اشعار مشهور او در مدح آن حضرت است، اما او نه تنها یک مسلمان و شیعهی دوستدار اهل بیت بلکه در عین حال یک ایرانی میهن دوست بود که با وفاداری و غیرتمندی در حراست از همهی مواریث فرهنگی ایران زمین میکوشید و خصال ایرانیان از جمله حمیت و غیرت و عِرق ملی آنان را میستود.