چکیده:
آموزش از اساسیترین راه های پیشرفت جوامع بشری است، آموزش چگونه زندگی کردن و برخورداری از حق را باید از همان روز های نخست که کودک در خانواده است در نهاد کودک جای دهیم تا با رشد فیزیکی و تکامل روان او، آموزش شکل گیرد. کودک در ایران با توجه به این که به عنوان یک فرد کامل شناخته نمی شود، جایگاه بسیار ضعیفی دارد و از همین رو ابتدایی ترین حقوق آنان نادیده گرفته می شود.حقوق کودک همواره بخشی از موضوعات مهم در سطح بین المللی بوده و نیاز به حمایت جدی از سوی جامعه ملی و فراملی از طریق آموزش دارد، در همین چارچوب در این مقاله حقوق کودکان و آموزش های لازم در خصوص این حقوق و تکالیف مورد تحلیل قرار میگیرد.
خلاصه ماشینی:
بر اساس این کنوانسیون آموزش و پرورش کودکان باید شامل موارد ذیل باشد: «پیشرفت کامل شخصیت، استعدادها و تواناییهای فیزیکی و فکری کودکان، توسعه احترام به حقوق بشر، آزادیهای بنیادین و اصول منشور ملل متحد، توسعه احترام به والدین کودک، هویت فرهنگی، زبان و ارزشهای ادبی و ملی کشوری که در آن زندگی میکنند، وطن اصلی کودک و تمدنهای متفاوت با تمدن وی، آمادهسازی کودک برای زندگی مسئولانه در جامعه آزاد در سایه تفاهم، صلح، تحمل، برابری جنسی و دوستی میان همه مردم و گروههای قومی، ملی، مذهبی و افراد بومی، تقویت احترام به محیط زیست طبیعی.
در حقوق اسلام به موضوع تربیت اطفال توجه ویژهای شده است و یکی از وظایف مهم والدین در برابر فرزندان این است که به تربیت اخلاقی و پرورش فکری و عقلی آنان همت گمارند و اطفال و نوجوانان را به تحصیل علم و فراگیری شغل مناسب برای امرار معاش و رفع حوائج ضروری زندگی تشویق نمایند.
در مقررات کنونی ایران تکلیفی برای والدین در دوران جنینی که بر رفتار و کردار کودک مؤثر باشد، پیشبینی نشده است و حقوق کودک قبل از تولد مورد بیمهری قانونگذار قرار گرفته است و این مهم یکی از نواقص قانون مدنی ایران میباشد.
با اینکه به حقوق کودکان در دوران قبل از تولد توجه خاصی نشده است، ولی در واقع این دوران یکی از مهمترین و سرنوشتسازترین دورانی است که الزاماً باید به آن توجه خاصی مبذول داشت، زیرا اگر والدین در این دوران به وظایف خود درست عمل نمایند، میتوانند تأثیر مثبتی در آینده کودک بگذارند.