خلاصه ماشینی:
"در دوران سلطنت ملکه ویکتوریا ملودرام شادمانه در دو سطح به اجرا درمیآمد: ملودرام ساده و بیتکلیف و ملودرام ویژه تفریح و سرگرمی و نشاطآور (که گاه بهانههایی بود برای اهمیت بخشیدن به مفاهیم اجتماعی) برای طبقه متوسط به رغم دفاع ایروینگ Irving ـ مدیر انگلیسی تئاتر که بزرگترین شهرت خود را با نمایش زنگها The Bells به دست آورد ـ ملودرام رفته رفته در اواخر قرن نوزدهم اصطلاحی موهن گشت، و در قرن بیستم، اگرچه ذوق و سلیقهای طبیعی برای درام پرقدرت مشهود است، میباید ملودرام به شکل دیگری جلوه کند.
بسیاری از تئاترنویسان موسیقی را بخش مهمی از نمایشنامه میدانستند، اما رفته رفته این طرز تفکر محو شد، و تئاترهای ملی و تودهپسند معمولا نوع احساساتی نمایش را مورد نظر قرار دادند، در دوره ویکتوریا، ملودرام شادمانه در دو سطح ادامه یافت: همانند سرگرمی و تفریحی بومی و تودهپسند و انحرافی رفیع از ملودرام پیشین (گاه با وانمودی از مفهوم و معنای اجتماعی) برای طبقات متوسط."