چکیده:
اعجاز قرآن یکی از موضوعاتی است که از زمان نزول تا به اکنون بین متفکران مسلمان مطرح بوده است. قرآن دارای وجوه اعجاز گوناگونی است. این مقاله در نظر دارد با روش توصیفی تحلیلی با رویکرد تطبیقی به تبیین و بررسی دیدگاه علامه آلوسی و استاد مطهری در رابطه با وجوه اعجاز قرآن بپردازد، تا با تبیین بیشتر جوانب اعجاز، بیش از پیش از کیان قرآن حراست شود. یافته های این پژوهش عبارت است از اینکه هر دو مفسر “صرفه، تحدی، اخبار از غیب، اعجاز تشریعی، محتوا و معارف بلند، اعجاز علمی، اعجازبیانی” را مهمترین وجوه اعجاز قران می دانند اما دارای اختلافاتی در این وجوه با هم هستند.
خلاصه ماشینی:
پس اگر در عنادشان پابرجا هستند و فکر میکنند این سخنان ساخته اوست ، پس سخنی همانند آن در صفات از حیث نظم و اسلوب و از نظر معنا و محتوا مستقل باشد، بیاورند اگر نسبت به آنچه اعتقاد دارند راستگو باشند، زیرا صداقت آنان باعث تحریک قدرت و توان آنها برای هماوردی خواهد شد و مهارت مردم آن دوران در شعر و خطابه و سخنوری و تسلط آنان بر فصاحت و بلاغت و اسلوبهای کلامی، مستلزم بسیج همه امکانات برای هماوردی است لذا تمام سخنان آنها در مورد قرآن کریم و پیامبر (ص ) مردود است زیرا قرآن با آنان تحدی کرد و آنها با وجود برخورداری از توانایی بالا و امکانات ناتوان ماندند.
الوسی در ارتباط با آیه ١٣ سوره هود١ می گوید : برخی صاحب نظران در ارتباط با این آیه اینگونه استدلال کرده اند که اعجاز قرآن در حقیقت به فصاحت و بلاغت تعلق دارد و اصولا ارتباطی به اشتمال ان بر امور غیبی و کثرت علوم و دانش ها ندارد و اصلا اگر موضوع بدین صورت می شد برای فرموده خداوند متعال یعنی واژه مفتریات دیگر معنایی وجود نداشت اما اگر وجه اعجاز قرآن در فصاحت و بلاغتش منحصر باشد این نظر درست است زیرا چه فصاحت کلام راستین باشد و چه دروغین ، خود سخن لاجرم چهره واقعی اش روشن و مبین و آشکار می گردد .