چکیده:
در حالیکه ظهور اینترنت مزایای فراوانی در تمامی حوزههای علمی و عملی به همراه داشته، با تسهیل امکان نقض حقوق مالکیت فکری چالشهایی را در این زمینه ایجاد نموده است. یکی از مصادیق شایع نقض حقوق مزبور پدیدۀ سایبراسکاتینگ بوده که نویسندگان این مقاله را به بررسی طرق رسیدگی بدان سوق داده و سؤال اصلی شیوههای حل اختلاف ناشی از غصب سایبری را ایجاد نموده است. در پژوهش حاضر، نخست با روش توصیفی، مفاهیم علامت تجاری، نام دامنه و سایبراسکاتینگ مورد تعریف قرار گرفتهاند و سپس با شیوهای تحلیلی و مقایسهای، فرایند رسیدگی به این دسته از دعاوی در مرکز میانجیگری و داوری وایپو با استناد به شیوهنامۀ متحدالشکل حل اختلافات نام دامنه (آیکن) مورد بررسی و مقایسه با طرق موجود در برخی از نظامهای ملی و منطقهای قرار گرفته است. یافتههای این پژوهش آشکار خواهد کرد در حالیکه با وجود اصل عام بودن صلاحیت محاکم قضایی تردیدی در امکان اقامۀ دعوا در مراجع دادگستری ملی وجود ندارد اما معایب چنین طریقی از قبیل انتخاب مرجع صالح، قانون حاکم و اجرای احکام صادره همواره طرفین را به طریق داوری سوق داده است. دراینباره مقررات UDRP حاوی ضوابطی جهت رسیدگی به این قبیل دعاوی بوده که بسیاری از کشورها با بومیسازی قواعد آن سعی در حلوفصل قطعی دعاوی ناشی از ثبت نام دامنه مغایر با حقوق دارندۀ علامت تجاری داشتهاند؛ از آن جمله کشورهای انگلستان و استرالیا و اعضای آ سه آن رویکردهای متفاوتی دارند.
As the emergence of the internet has brought a lot in all scientific and practical positive aspects, with the possibility of accessing intellectual property rights, it has created challenges in this field. One of the common examples of violation of these rights has been the phenomena of cybersquatting, which the authors of this article should know by examining the methods and has raised the central question of legal ways to resolve the dispute caused by that. In the present research, first by descriptive method, the concepts of trademark, domain name, and cybersquatting have been defined. Then, with a method of analysis and comparison, the process of hearing this category of claims in the WIPO Mediation and Arbitration Center with references to the Uniform Domain Name Dispute Resolution Policy (icon), it has been examined and compared with the existing methods in some national and regional law systems.The findings of this research will reveal while the principle of the jurisdiction of the courts is universal, and there is no doubt about the possibility of litigation in the national judiciary, still, the disadvantages of such a method, such as the choice of the competent authority, the rule of law, and the execution of verdicts, have always led the parties to the arbitration. In this regard, the UDRP rules contain rules for dealing with such claims that many countries have tried to settle disputes arising out of the registration of a domain that is contrary to the rights of the trademark owner by localizing its rules; The United Kingdom, Australia, and ASEAN members, among others, have different approaches.
خلاصه ماشینی:
§1125(c)) علامت تجاری غیر میباشد و نه عامل مثبت سوءنیت به صورت تمثیلی مورد تصریح قرار گرفته که مرجع رسیدگیکننده با توجه به این عوامل مانند قصد شخص در فریب کاربران اینترنت ، قصد بازفروش یا سایر انتقال های نام دامنه به دارندٔە علامت تجاری، ماهیت نام های دامنۀ دیگر ثبت شده توسط شخص مذکور میتواند وجود سوءنیت را در ثبت کنندٔە نام دامنه احراز نماید ( :٢٠١٤ ,Guo ١ ٨٨ :٢٠١٩ ,Oluwafemi Jemilohun ;١٥٨).
اما درخصوص مواردی که خوانده نسبت به ارسال لایحۀ دفاعی خود در بازٔە زمانی مقرر اقدام نموده ، نرخ پیروزی خواهان به ۶۶ درصد رسیده است (٢٢٨ :٢٠٢١ ,Others &Vihikan ) باید توجه داشت که تمام پروسه و تصمیمات در مرکز داوری وایپو ماهیتی اداری داشته و انتخاب این رویه از جانب دارندگان علامت تجاری کاملا اختیاری است ، اما نسبت به متقاضی ثبت نام دامنه (که خواندٔە دعاوی سایبراسکاتینگ میباشد)، پذیرش صلاحیت مرجع داوری اجباری خواهد بود؛ زیرا در زمان ثبت نام دامنه ، قراردادی الحاقی از سوی مرجع ثبت کننده به متقاضی ارائه میگردد که یکی از بندهای قرارداد مزبور پذیرش صلاحیت مرجع داوری پیش بینی شده در قواعد متحدالشکل UDRP بوده و متقاضی ضمن امضای قرارداد، بند و شرط مزبور را نیز مورد پذیرش قرار داده است (٢٢٦ :٢٠٠٨ ,Moore).
Dispute Resolution Services موجود در حقوق انگلستان صرفا دو مسئله باید مورد اثبات قرار گیرد یکی اینکه مدعی، حقی قانونی نسبت به علامت تجاری منطبق یا مشابه با نام دامنه دارد و دیگر اینکه ثبت کننده در اقدام خویش سوءنیت داشته است .