چکیده:
رقابت سیاسی از موضوعات پذیرفته شده در نظام جمهوری اسلامی است. ثبات سیاسی نیز ذهن مشغولی عمده کسانی است که به تداوم حیات نظام سیاسی علاقهمندند. این مقاله در پی آن است که برای تحلیل پیوند دو مؤلفه رقابت سیاسی و ثبات سیاسی چارچوبی ارائه دهد تا در پرتو آن بتوان تأثر ثبات سیاسی از رقابت سیاسی را در جمهوری اسلامی ایران سنجید.برای این منضور لازم می آید تا مفاهیم مهمی چون رقابت و ثبات سیاسی مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته و بر اساس آن ساختار نظریی استوار گردد که از قابلیت لازم برای تغییر رفتارهای سیاسی و در ادامه ارائه تجویز جهت سیاست های آتی برخوردار باشد. نگارنده در این مقاله با نگاه به شرایط جمهوری اسلامی ایران، در پی آن است تا بنای یک چارچوب نظری بومی رابگذارد.
خلاصه ماشینی:
"در سطح آشکار ، مسابقه معمولا ساختارهای تعریف شده متناسب با ساخت حکومتی را داراست، متولیان آن به طور رسمی خود را معرفی میکنند، در چارچوب مقررات خاصی جریان مییابد، در عالم نظر حداقل عرصه آن تعریف شده است و تجسم آن را در فرایند انتخابات از نامنویسی، تبلیغات، حضور مردم پای صندوقهای رأی و در نهایت برنده شدن نامزدهای یک تشکل سیاسی، تکیه بر صندلی ریاست جمهوری یا نمایندگی پارلمان، سیاستسازی، سیاستگذاری و اجرای برنامههای وعده داده شده میتوان دید، اگر مسابقه از صفت هویتی برخوردار باشد سطح آشکار آن از ویژگی بارز خشونت فیزیکی برخوردار است و حذف نیروهای سیاسی توسط یکدیگر نتیجه آن را تشکیل میدهد.
تعریف اولیه ساندرز از ثبات (البته به شکل نقل قول او از دیگران) آن است که: «ثبات ناظر است بر فقدان نسبی برخی انواع حوادث سیاسی «بیثباتکننده» که خواه به صورت تغییر در ساختار قدرت، تغییر در حکومت و خواه به صورت مسالمتآمیز یا حتی خشونتآمیز، به چالش با قدرت سیاسی موجود یا خود ساختار اقتدار سیاسی مینجامد» (ساندرز، 1380، ص 11) و این تعریف پیش گفته از وی یعنی: «معیاری که بتوان به وسیله آن یک نظام سیاسی را در هر مقطع از زمان «بیثبات» خواند معیاری است که با وقوع یا عدم وقوع تغییرها و چالشها در هر حکومت ، رژیم یا جامعهای نسبت مستقیم دارد."