چکیده:
قراردادهای الکترونیکی، قراردادهایی هستند که بستر تنظیم، مطالعه و امضای آنها فضای سایبری است. به این معنا که این قراردادها برای رویت و التزام، نیازی به نسخه کاغذی یا امضای سنتی ندارند و میتوان صرفا با انتخاب یک گزینه الکترونیکی مبنی بر موافقت، به آن پایبند شد. یکی از این قراردادها که در نسل نو بسیار زیاد منعقد می شود قراردادهای میزبانی سایت و خرید حجم جهت امورات مربوط به سایت و فعالیت های مجازی می باشد. هاست، هاستینگ یا میزبانی وب به این معناست که فضایی برای سایت ها در اینترنت در نظر می گیرد و یک حساب کاربری که به مشتریان در فضای مجازی اجازه میدهد از حافظه، پردازنده، رم و پنهای باند استفاده کند. منظور از هاست همان سرور اشتراکی است. یعنی شرکتی که سرور را در اختیار دارد، فضای سرور را در اختیار چندین وب سایت قرار داده و همچنین برای هر وب سایت فضای کاربری ایجاد میکند و اجازه میدهد وب سایت ها به صورت اشتراکی از امکانات سرور استفاده کنند. در این مقاله قصد داریم به بررسی و شناخت اصول حقوقی حاکم بر عقود و قراردادهای میزبانی سایت در فضای مجازی و شناسایی ابعاد حقوقی آن بپردازیم. روش تحقیق از نوع تحلیلی-توصیفی بوده و ابزار گردآوری اطلاعات استفاده از فیش برداری و استفاده از کتب و مقالات مربوط به قرارددهای مربوط به موضوع مقاله حاضر می باشد.
خلاصه ماشینی:
م) اما در خصوص معاملات الکترونیکی که سیستم هوشمند رایانه ای رأساً و بدون حضور نیروی انسانی تصمیم گرفته و به انشای ایجاب و یا قبول مبادرت می کند، این سؤال مطرح می شود که آیا از جهت حقوقی چنین سیستم هوشمندی می تواند طرف قرارداد باشد و برای این کار اهلیت قانونی لازم را دارد؟ قانون تجارت الکترونیکی اشاره مستقیمی به قراردادهای منعقده توسط سیستم های هوشمند ندارد و تنها در "بند ب ماده 18" در خصوص انتساب داده پیام 1 به اصل ساز 2 اشاره می کند، که اگر داده پیام به وسیله سیستم اطلاعاتی برنامه ریزی شده یا تصدی خود کار ازجانب اصل ساز ارسال شود، معتبر است.
7 مثلاً در قراردادهای نام دامنه یا میزبانی وب مصرف کننده ممکن است مستقیماً قرارداد را با آیکان یا شرکت ارائه دهنده سرور منعقد کند که البته قراردادهایی از این دست بسیار نادرند و یا قراردادی با شرکت های واسطه که خود طرف قرارداد با مراجع اصلی اند منعقد شود که این نوع قراردادها بسیار متداول ترند.
به این صورت که، تعهدات میزبان به واگذاری حق بهره برداری و تسلیم خدمات، حق استفاده کننده فضای مجازی است و تعهد استفاده کننده به پرداخت عوض قراردی، حق شرکت میزبان است، همچنین تعهد به استفاده صحیح ومشروع کاربر و در صورت نقض تعهد حق فسخ یا تعلیق یا مطالبه خسارت برای شرکت ایجاد می شود.
بند اول: حقوق و تعهدات واگذار کننده یا میزبان فضای مجازی 1-تسلیم خدمات از مهمترین آثار هر قراردادی ایجاد تعهد و التزام (اصل لزوم) برای طرفین است.