چکیده:
قرآن کریم برای هدایت انسانها نازل شده است و مسلما نباید این فلسفهی مهم و اساسی نزول آن از سوی مسلمانان تحتالشعاع برخی از بهرهگیریهای ابتدایی و یا شاید نامربوط قرار گیرد. اگر چه قرآن کریم ذکر است و آرامش بخش دلهای پویندگان راهش؛ اما این که از آن فقط به عنوان ابزاری برای رسیدن به مقاصد شخصی و در اغلب موارد دنیوی استفاده شود، نه در خور شأن و منزلت قرآن کریم است و نه زیبندهی پیروان آن. بنابراین با بررسی و ارزیابی آیات و روایات دربارهی استخاره با قرآن کریم نهی و ردعی ثابت نشده است؛ اما شیوهی استفادهی برخی از قرآن کریم برای خیرطلبی در هر امر کوچک و بزرگ شایسته به نظر نمیرسد.
خلاصه ماشینی:
"بررسی نظرات برخی از علما در خصوص استخاره به قرآن:حضرت آیةالله خامنهای در پاسخ به این سؤال که آیا استخاره با تسبیح و قرآن در مسایلی مانند ازدواج صحیح است، میفرمایند:«در کارهایی که انسان میخواهد تصمیمی را در مورد آن کارها بگیرد شایسته است که ابتدا تأملی نموده و در آن کار نظر دقیق بیفکند و یا اینکه با افرادی که خبره و مورد اعتمادند مشورت نماید و اگر با همهی این اقدامات تحیر و سرگردانی وی مرتفع نگردید برای او ممکن است که استخاره کند.
البته تحقق هیچ امری در پیشگاه خداوند غیر ممکن نیست، چه بسا فردی شرایط رجوع و استعانت از درگاه خداوند را در خود ایجاد کرده باشد و خداوند متعال نیز راه خیر را به زبان همین فردی که واسطهی استخاره است بیاندازد، اما این غیر از نتیجهگیری کردن از محتوای آیهی مورد نظر است.
نتیجهگیری آنچه که نگارندهی مقاله بر آن پافشاری داشته و دارد حاکمیت عقل و خرد و اندیشه در تصمیمگیریها و در انجام یا ترک کارها است، یعنی بیتردید، تعقل و تفکر بر توکل و توسل عندالتحیر تقدم دارد و همهی بحث در خصوص استخاره به معنای خاص آن (طلب الخیر عندالتحیر) این است که فرد از اندیشیدن و بهرهگیری از اندیشههای افراد صالح دیگر راه به جایی نبرده باشد و متحیر و درمانده شده باشد، اینجاست که به قدرتی مافوق قدرت بشری متوسل میشود که این هم به حکم عقل است و چه زیبا بیان فرموده است خداوند متعال در قرآن کریم: «امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء (سورهی نمل آیه62)آیا چه کسی است آن کس که درمانده را هنگامی که وی را بخواند اجابت میکند و گرفتاری را برطرف میسازد."