خلاصه ماشینی:
"این موضوع که چرا انگلیس تمایل چندانی برای برقراری ارتباط بین هند و لندن از طریق زمینی و از مسیری که تحت سلطه خودش باشد نشان نمیداد،در این نهفته بود که،علاوه بر پیشبینی خطرات احتمالی،در آن زمان دریای مدیترانه به کمک ترعهای موسوم به آبراهه سوئز،که در مصر احداث شده بود،(سال افتتاح 1286 ق/1869 م)به دریای سرخ متصل میشد و در اوضاع حساس جهانی در اوایل قرن 14 ق/اواخر قرن دریای سرخ متصل میشد به نزدیکتر نمودند مسیر هند به اروپا به نظر نمیرسید.
در سال 1799 م/1214 ق قوای فرانسه از مصر به سوریه سرازیر شدند و با محاصره عکا49موجبات نزدیکی عثمانی به انگلیس را فراهم کردند و این دو کشور، متفقا،در مقابل فرانسه جبهه گرفتند و در سال 1801 م/1216 ق در میدان ابو قیر50 عثمانی کسب نفوذ در بین النهرین و شمال خلیجفارس بود زیرا انگلیسیها معتقد بودند که پیشروی احتمالی فرانسه به سمت هند از طریق مصر به بصره و گذر از بادیة الشام خواهد بود.
142متحدین مصمم به استخلاص بندرعباس از دست قواسم جهت از سرگیری تجارت بین هند و خلیج فارس بودند که در این زمینه موفق شدند و در بندرعباس معاهدهای به سلطان بن صقر تحمیل نمودند که براساس آن شیخ قواسم مکلف به احترام به پرچم انگلیس و اموال کمپانی و استرداد کشتی تریمر میشد.
اهدافی که حکومت هند در این اقدام خود تعقیب میکرد یکی توسعه دادن منطقه فعالیت کشتیهای کمپانی بود و دیگری کنترل تجارت خلیج فارس که با کسب حق تفتیش و بازرسی کشتیهای مشکوک به حمل برده به دست میآمد."