چکیده:
برای تأمین پوشش فراگیر در کشورهایی که هم اکنون از آن برخوردار نیستند، ضروری است تا میزان پیش پرداختها افزایش و میزان اتکا بر پرداختهای مستقیم و حق الزحمه پرداختی کاربران کاهش یابد. این کار را می توان از طریق 1) بسط و توسعه نظامهای مالیات محور عادلانه در سطح گسترده یا 2) نظامهای مبتنی بر بیمه اجتماعی سلامت یا 3) ترکیبی از هر دو انجام داد. این مقاله تصمیمات کلیدی را که می بایست در طول دوره گذار برای بهبود وظایف تأمین مالی سلامت (شامل جمع آوری درامد)، تجمیع (انباشت) و خرید یا تدارک (خدمات) اتخاذ شود به طور مختصر ارائه می کند.
خلاصه ماشینی:
"این مقاله تصمیمات کلیدی را که میبایست در طول دورهء گذار برای بهبود وظایف تأمین مالی سلامت(شامل جمعآوری درامد)،تجمیع(انباشت)و خرید یا تدارک(خدمات)اتخاذ شود به طور مختصر ارائه میکند.
در نظام مالیاتمحور درامد مالیات عمومی منبع اصلی تأمین مالی است و منابع موجود توسط دولتها برای تدارک یا خرید خدمات سلامتی مورد استفاده قرار میگیرد.
(به تصویر صفحه مراجعه شود) موضوع اساسی در دورهء انتقال«تجزیهء منابع مالی»است که در این حالت صندوقهای مالی کوچک زیادی در یک زمان وجود دارند(این صندوقها ممکن است آنقدر کوچک باشند که گرانی مراقبت سلامت موجب شود تا عدهء کمی در این طرحها عضو شده و ازاینرو طرح با خطر مالی یا ورشکستگی مواجه شود).
(به تصویر صفحه مراجعه شود) کشورها باید کدام مکانیزم تأمین مالی سلامت را انتخاب کنند؟ نمیتوان گفت روشی که منابع مالی را افزایش میدهد بهترین روش برای تمامی جوامع است، یا از مزیتهای ویژهای(براساس اثر روی 1-پیامد سلامت،2-پاسخگویی به بیماران و 3- کارایی)برخوردار است.
اما تصمیمات مهمی وجود دارد که در هریک از مکانیزمهای تأمین مالی سلامت میبایست اتخاذ شود: (به تصویر صفحه مراجعه شود)کارایی و شفافیت اجرایی:تأمین مالی مبتنی بر مالیات اغلب کارایی بالاتری در جمعآوری درامد دارد زیرا منابع مالی به طور مستقیم از وزارت دارایی به وزارت سلامت انتقال و سپس به خدمات سلامت یا مناطق مختلف کشور تخصیص مییابد.
اما زمانی که فشارهای مستمری بر منابع مالی دولتی وجود دارد نظام بیمهء اجتماعی سلامت جذابتر است زیرا سایر عاملان میبایست مشارکت کنند و صندوقهای اختصاصی برای سلامت وجود داشته باشد."