خلاصه ماشینی:
"طی تنها دو سال تعداد خانوادههای متوسط الحال (خانوادههائی که در ماه بیش از پانصد دلار درآمد دارند)دو سوم افزایش یافته و امروز این خانوادهها بیست و یک درصد جوامع شهرنشین را تشکیل میدهند و تعداد افرادی نیز که قدرت خریدشان رو به افزایش است هر لحظه بیشتر میشود عده کسانی که صاحب موتور سیکلت شدهاند نسبت به سال 1995 بیش از 83 درصد افزایش نشان میدهد که اکثر اینان کارگرانی هستند که بخشی از درآمد خود را برای خانوادههای خود در مناطق روستائی ارسال میکنند.
نیوزویک:منظورتان از توزیع منصفانه ثروتهای ملی چیست؟ سوهارتو:درآمدهای ناشی از کسب و کار، درآمدهائی مشروع هستند زیرا اقتصاد ملی را یاری میدهند ولی این درآمدها باید در جهت رفاه ملت اندونزی به کار گرفته شوند و ما از بخشی از آنها در جهت فقرزدائی استفاده میکنیم،به این ترتیب که از سرمایهداران خواستهایم دو درصد درآمد خود را پس از کسر مالیات و حد اکثر تا 50 هزار دلار در سال به یک صندوق ویژه فقرزدائی اختصاص دهند.
این وامها در مناطق فقرنشین و روستائی به ایجاد شرکتهای کوچک در کنار شهرهای بزرگ کمک میکند،آیا این خود تظاهری از احترام به حقوقبشر نیست؟ نیوزویک:آیا در خارج از اندونزی کسی این تلاش شما را احساس میکند؟ سوهارتو:بعضیها کوشش میکنند این تلاشها را بیارزش جلوه دهند و سعی دارند به ما بگویند که بدون توجه به فضای انسانی میخواهیم به رشد اقتصادی نائل شویم که باعث میشود فاصله میان فقیر و غنی باز هم بیشتر شود."