چکیده:
در متون ادب فارسی، ابیات عربی فراوانی وجود دارد که نیاز به بررسی، ترجمه و
تحقیق داشت.در این مقاله موارد زیر آمده است:-مختصری در مفهوم ادب.-نثر فارسی و تطور آن تا قرن هفتم-نثر فارسی در ارتباط با استفاده از اشعار عربی-شعر فارسی و انواع آن تا قرن هفتم-آغاز و گسترش استفاده از شعر عربی در شعر فارسی-شعر فارسی(از نظر سبکی و موضوعی)در ارتباط با استفاده از اشعار عربی-شیوههای استفاده از شعر عربی در نثر و نظم فارسی به صورت زیر:الف)بکارگیری واژگان خاص شعر و نثر عربی در ابیات فارسیب)تضمین ابیات عربی در شعر فارسیج)ترجمه ابیات عربی به شعر فارسید)وجود ضرب المثلهایی از شعر عربی در متون فارسی-بیان مضامین ابیات عربی در متون فارسی که شامل مسائل اجتماعی، عرفانی، و اخلاقی
است.
خلاصه ماشینی:
13 زبان دری به دلیل دوری از کانون زبان عربی که در ناحیه مرکزی مغرب و جنوب ایران رایج بود تا حدودی از نفوذ لغات و ابیات عربی به دور مانده است، تا آنجا که ایرانیان آن خطه در آغاز، نماز را به زبان پارسی میخواندند و تا دیرگاهی شاعران و نثر نویسان از زبان عربی جز اصطلاحات سیاسی و اداری و دینی بکار نمیبردند و حتی اصطلاحات علمی را نیز به زبان فارسی وضع میکردند، مانند ابن سینا در(دانشنامهی علایی)ابو ریحان بیرونی در«التفهیم»و ناصر خسرو در کتاب«زاد المسافرین» 14 پافشاری ایرانیان در برابر نفوذ و گسترش فرهنگ و ادب تازی موجب شد تا ادبیات این دوره با نثر و نظم دری که معرف سبک خراسانیان است، رواج یابد با توجه به گستردگی آثار این دوره، نفوذ واژگان و ابیات تازی در این آثار اندک است و در بیشتر کتابهای حماسی و داستانی اثری از اشعار عربی نیست، نظیر: شاهنامههای ابو المؤید و ابو علی بلخی، شاهنامهی ابو منصور عبد الرزاق، اخبار رستم، نریمان، سام، کیقباد، مقدمه شاهنامه ابو منصوری، شاهنامهی مسعودی مروزی، آفرین نامه، گشتاسبنامه، پندنامه، شاهنامهی فردوسی، خجسته نامه، منظومهی ورقه و گلشاه، ویس و رامین، گرشاسب نامه، نوروز نامه و کتابهایی در جغرافیا، نجوم و طب، نظیر:هدایة المتعلمین فی الطب، حدود النور، نور العلم، الابنیه عن حقایق الادویه، التفهیم، رساله اصطرلاب، رساله استخراج، سفرنامه و بسیاری از کتب دیگر.