چکیده:
مقاله حاضر در پی توضیح ویژگیهای خاص سیاست تکنولوژی دفاعی در کشورهای جهان سوم است.برای این کار،ساختار مطالب براساس یافتن جواب برای دو سؤال اصلی تنظیم شده است: جهان سومیها چه نوع سلاحی را باید تهیه کنند؛این سلاحها را چگونه باید تهیه کنند.بر این اساس، مقاله ابتدا به سؤال اول پرداخته و تفاوتهای بین جواب جهان سومی را با جوابی که کشورهای پیشرفتهء صنعتی به این سؤال میدهند بررسی میکند؛آنگاه دوم و جوابهای آن در همین محیط میپردازد و در پایان،با ارئهء خطوط کلی پیشنهادی برای سیاستگذاری در این زمینه خاتمه مییابد
خلاصه ماشینی:
"حالی است که تکنولوژی نظامی برای جهان سومیها معنای دیگری دارد.
وجود دارد،گاه تفکیک بین آنها مشکل است و بنابراین چه بسا بهتر باشد این دو سؤال به
چگونه جهان سومیها میتوانند تجهیزات و تسلیحات مورد نیاز خود را تأمین کنند؟اولین و قدیمیترین استراتژی برای این کار،تولید متقل اسلحه یا
به علاوه با تولید انبوه این تسلیحات و صدور آنها به دیگر کشورهای جهان سومی،حتی میتوانند
نظامی کشور جهان سومی قطع میکند و همهء پیامدهای حضور این عوامل مانند
سرمایه گذاری برای تولید داخلی تسلیحات و تجهیزات نظامی اقدام کند.
این در حالی است که صنایع نظامی برای موفقیت و اقتصادی شدن
نظامی(مانند هند و برزیل)نیز نشان داده است که هیچ کشور جهان سومی نمیتواند
اینکه برای همهء نهادههای لازم به منظور تولید دفاعی از اول سرمایه گذاری کند و یا این
بسا کارخانههایی که برای تولید وارد یک کشور جهان سومی میشود اما پس از مدتی،
دو عامل دیگر نیز باید بررسی شود:اول،نقش تأمین مالی صنایع نظامی است.
رژیمهای کنترل بین المللی مختلفی برای محدود کردن دسترسی جهان سومیها به تسلیحات و تکنولوژی پیشرفته ایجاد میشود مانندکوکوم*ان پی تی**و ام تی سی آر.
اصلاح این برداشت کلی و تدقیق آن،مرحله بندی هفت گانهای از فرایند بومی سازی تکنولوژی دفاعی ارائه کرده است.
صنایع غیر نظامی،عملا بخشی ازنیازمندیهای تولیدات دفاعی نیز تأمین شده است.
سوم اینکه برخی از فرایندهای تولید مورد نیاز برای اقلام دفاعی را میتوان با صنایع غیر
لزوم تدوین استراتژی جامع صنعتی برای کشورهای جهان سومی است تا با حداکثر
است که حتی اگر یک کشور جهان سومی بخواهد فقط بر اقلام پر مصرف مانند مهمات"