خلاصه ماشینی:
"در یک نگاه،از بررسی مفاد اصول 84 و 86 قانون اساسی و مواد 75 و 76 آییننامه داخلی مجلس شورای اسلامی،چنین برمیآید که نمایندگان مجلس،برای پیامدهای سخنانی که چه در صحن مجلس و چه بیرون از مجلس،بر زبان میرانند، مصونیت قانونی دارند و کسی نمیتواند آنان را، به خاطر آنچه گفتهاند،تهدید یا تعقیب قانونی کند و حق هم،همین است و اگر جز این باشد،استقلال رأی و آزادی بیان نماینده،اگر کاملا از بین نرود،به صورت آشکارا و وسیعی،محدود و بیرنگ میشود که این حالت،با مفاد اصول قانون اساسی که به آنها اشاره شد،کاملا متضاد است.
از دیدگاه منطقی نیز،رسیدن به نتیجه یادشده، ناگزیر و اجتنابناپذیر است،زیرا،هنگامی که اصل هشتاد و چهارم قانون اساسی،با صراحت کامل میگوید:"هرنماینده،در برابر تمام ملت مسؤول است و حق دارد در همه مسایل داخلی و خارجی کشور،اظهارنظر نماید"،بیدرنگ،پرسشی اساسی در ذهن انسان خطور میکند که نماینده مجلس از چه راهی و با کدام ابزار قانونی،میتواند "مسؤولیت"در برابر تمام ملت را،به عمل برساند و چگونه میتواند به"حق"قانونی خودش برای "اظهارنظر در همه مسایل داخلی و خارجی کشور" دست یابد؟ سادهترین پاسخی که در برابر این پرسش،به نظر میرسد این است که نماینده باید"آزاد"و "بیهراس"باشد تا بتواند به مفاد اصل هشتاد و چهارم قانون اساسی جامه عمل بپوشاند و ابدا از نماینده "مقید"و"محدود"نمیتوان انتظار داشت که"با دست بسته"بتواند وظیفه خطیر و دشواری را که اصل هشتاد و چهارم قانون اساسی برعهدهاش گذاشته است،به انجام برساند،درست به مانند کسی که پایش در زنجیر باشد و از او بخواهند در"مسابقه دو"مشارکت کند!"