خلاصه ماشینی:
"شاید علت آن باشد که تئاتر در راه رشد خود،به عنوان یک شکل خلاق ارائه بیان لایههای عمیقتر وجود ما،برخلاف شعر، شکست خورده است.
و این گامی در راه رشد نمایش در فرهنگ ما است تا بتواند به عنوان یک شکل هنری جدید بیان خلاق زمینههای وجودیها را ثابت کند.
اما به زودی این مرحله ابتدایی را پشت سر گذاردیم و روزبهروز مسایل اجتماعی به نمایشهای ما راه یافت،از آن زمان فیلم وسیلهای کاملا مؤثر در کشور ما بود،بنابراین تئاتر نتوانست اهمیت لازم خود را بیابد.
به موازات این نوع تئاتر کوششهای جدی برای خلق نمایش جدید با محتوا صورت گرفت که نه تنها گرایش جدید را پدید میآورد بلکه در حقیقت تزریق حساسیت و اندیشه جدید تئاتر جدی بود،به نحوی که ما بتوانیم به استانداردهای جهانی دست یابیم.
آنان مجبور بودند نمایشهای خود را در مکانهای شخصی به صحنه برند،چون حکومت ژنرالها به حد کافی زیرک بود که معانی پنهان این نمایشها را دریابد.
هدف اصلی امروز من از آمدن بدینجا و به این سمینار این است بدانم شما که شعله یک انقلاب آگاهانه اسلامی را تحت رهبری امام خمینی کبیر روشن کردهاید،چگونه میتوانید هنرهای نمایشی(بخصوص تئاتر)را با مذهب تلفیق کنید؟ باوجود آنکه مشکلات و تناقضات تئاتر تجاری هنوز در کشور ما رواج دارد(و از تئاتر پارسی روزهای قدیم متفاوت نیست،همان کمدیهای نوع مولیر،با موسیقی یا بدون آن)، همچنین شاهد ظهور یک نوع تئاتر جهتدار و جدید با مضامین سیاسی اجتماعی هستیم که توسط غیر حرفهایها و برای نشان دادن واکنش نسبت به سالهای آخر رژیم ضیاء پدید آمد."