چکیده:
سبک، شیوه ی خاصی است که نویسنده یا شاعر برای بیان مفاهیم خود در اثر ادبی به کار می برد. در مورد سبک از گذشته تاکنون تعاریف گوناگونی ارایه شده است. این اصطلاح در حال حاضر در مورد روش هایی به کار می رود که از طریق به کار بردن فنون و مفهوم های زبان شناسی به مطالعه تحلیلی ادبیات می پردازد. همچنین زاویه دید، مسایل زبانی، چگونگی شخصیت پردازی و چند و چون جهت گیری درون مایه را تعیین می کند. ویژگی اصلی آثار محمود دولت آبادی بویژه در رمان «جای خالی سلوچ» توجه به زبان و ساختار ادبی متن است. به عنوان نمونه، واژه های محلی و قومی که دولت آبادی در این رمان به کار گرفته، خصلت اصلی زبان باستانگرای او را آشکار می سازد که وام گرفته از کتاب هایی مانند تاریخ بیهقی و تاریخ بیهق است.
نگارندگان در این مقاله کوشیده اند با بررسی ساختار ادبی و زبانی این رمان از جمله: واژگان، تصاویرخیال، تنوع جمله ها، ضرباهنگ، تکرار، انسجام، تأکید و…خصوصیات سبک شناسیک آنرا نمایان سازند.
Style is a writer’s or a poet’s specific way of expressing their intended concepts in literary works. Style has been defined in various ways. Today، it refers to the methods that are used to analytical study of literature by using linguistic devices. It also studies the point of view، linguistic features، the ways of characterization and formation of the theme. The main characteristics of Mahmoud Dowlatabadi’s works، especially his novel ‘Jay-e Khali-ye Solouch’ is giving importance to the language، and the poetic structure of the text. For instance، employing the region & ethnic-specific words and expressions in this novel reveals the main feature of his archaic language adapted from the works such as Tarikh-e Beihaqi.
The authors of the present article attempt to explore the stylistic features of the novel ‘Jay-e Khali-ye Solouch’، studying its linguistic and poetic structures، including lexemes، imagery، variations among the sentences، rhythm، repetition، cohesion، emphasis، and so on.
خلاصه ماشینی:
سبک شناسی رمان «جای خالی سلوچ» اثر محمود دولت آبادی محمدرضا نصراصفهانی 1 میلاد شمعی 2 3 چکیده واژگان کلیدی: نویسنده مسئول: استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان m.
سبک شناسی رمان رمان، داستانی است که بر اساس تقلیدی نزدیک به واقعیت از آدمی و عادات و حالات بشری نوشته میشود و به نحوی از انحاء، تصویر جامعه را در خود منعکس میکند (میرصادقی، 1377: 118).
همین قدر فکر میکنم که جای خالی سلوچ در سیر تکوینی خودش به فرجام و نقطهای که خود عزیمت تازه ایست با مجموعه عناصر و بودههای داستان به یک تصویر نهایی میرسد و بسته میشود و به نظر خودم این طبیعیترین شکل داستان است، به خصوص این پایانبندی وهم آمیز در سلوچ، ادامه همان رگه های وهم آمیزی است که جا به جا، از شروع تا پایان نشانههایی داشته، مثل وضعیت پسر مرگان و نظایر آن؛ مضافا که آن پایانبندی تاکیدی نیز میتواند باشد بر ویژگی فرایندی که حاصل روند خاص نوعی فروپاشی است؛ فروپاشیای که برای خود قهرمان داستان باور کردنی نیست، مگر هنگامی که برایشان روا میشود» (چهلتن، 1380: 155).
از لحاظ سبکشناسی فردی، داستان را باید از سه منظر مورد بررسی قرار داد: الف) ویژگیهای مربوط به ساخت زبانی ب) ویژگیهای ادبی ج) ویژگیهای فکری الف) ویژگی های مربوط به ساخت زبانی همانطور که پیشتر ذکر شد، زبان دولتآبادی، زبانی ویژه و منحصر به فرد است.