چکیده:
زیبایی شناسی، فلسفه ای است که در بخشی از مطالعاتش به تبیین و توضیح پدیده های هنری و نحوه دریافت آنها می پردازد. این اندیشه در آغازین گام های خود به عنوان یک فلسفه تبیین شده در اواخر قرن هجدهم و سراسر قرن نوزدهم، بدان علت که رویکردی انتزاعی نسبت به هنر داشت، نتوانست هنر را آن چنان که هست، به صورتی کاملا عملی و در متن واقعیت های بیرونی مورد بحث و پژوهش قرار دهد. یکی از شاخه های هنر، ادبیات است که ماده شکل ده آن یعنی زبان، اساس علمی و تجربه پذیر دارد. وجود عنصری علمی در بطن آفرینشی هنری می تواند فاصله ای را که همواره بین علم و هنر احساس می شد (و از دغدغه های زیبایی شناسانی چون کانت، بوم گارتن و... به حساب می آمد) تا حدود زیادی پرکند. در مقاله حاضر تلاش شده است تا نشان داده شود با استفاده از نظریه گفت و گو محوری باختین در سلسله مطالعات زبان شناختی او، می توان برخی از باورهای فلسفه زیبایی شناختی قرن نوزدهم را مورد شک و تردید قرار داد و در عین حال اساسی علمی در متن آفرینش های هنری یافت.
Aesthetics is a philosophy that, in part, deals with explanation of artistic phenomena and their ways of appreciation. In this paper, the writer aims to show that this trend of thought in its initial stage as a philosophy, explicated from the late 18th Century and throughout 19th Century, could not explain art for the sake of art in a complete practical manner and in the context of realities.
Literature, as a branch of art, with language as its material has a scientific and experiential basis The existence of scientific element in the heart of artistic creation can fill the gap long felt by Kant, Baum garten among others to a great extent.
In this paper an attempt has been made to show that by using Baktin's dialogism' in his linguistic studies, some of the beliefs in the 19th Century philosophy of aesthetics do not seem to be warranted, rather a scientific basis in the context of artistic creation is to be found.