چکیده:
«احباش» نامی است که بر پـیروان شـیخ عبدالله هرری حبشی عبدری اطلاق می گردد. البته بعد از تسلط بر «جمعیه المشاریع الخیریه» لبنان به این نام نیز معروف شده اند. عبدالله حبشی در سال 1950م/1369ق، به کمک تعدادی از شاگردانش این فرقه را تاسیس نمود.
شناخت فرقه احباش به لحاظ حضور موثر آنان در جامعه لبنان و نیز دیگر کشورهای اسلامی و بعضی از کشورهای غیراسلامی، بسیار اهمـیت دارد. با وجود صوفی مسلک بودن جمعیت احباش، شیخ عبدالله با تربیت نسلی از شاگردان توانمند توانسته است در دنیای اسلام، و به ویژه لبنان، وزنه ای تاثیر گذار در معادلات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی به شمار آید. اندیشه های تصوفی شیخ عبدالله و پیروانش، وی را به دشمن سرسخت جریان سلفی گری و به خصوص وهابـیون تبدیل کرده است.
احباش به لحاظ اعتقادی پیرو مذهب اشاعره متاخر ـ که به جهمیه نزدیک اند ـ مرجئه، امامیه، و طرق صوفیه رفاعیه و نقشبندیه می باشند.
نگارنده سعی کرده است با روش توصیفی ـ تحلیلی و بررسی منابع اصلی فرقه احباش، و نیز نگاشته های مخالفان آنان، برای اولین بار در ایران و به زبان فارسی، نگاشته ای درباره فرقه احباش در زمینه های فرهنگی، سیاسی، و اجتماعی ارائه نماید.
خلاصه ماشینی:
"در این مقاله تلاش میشود در دو بخش فرقه احباش به جامعه فارسی زبان معرفی گردد: بخش اول: معرفی شیخ عبدالله حبشی هرری، پیدایش، شکلگیری و فعالیتهای فرقه أحباش؛ بخش دوم: مبانی و آرای اعتقادی أحباش و موضع آنان در قبال سایر فرقههای اسلامی.
از جمله این مشکلات، همکاری عدهای از مسلمانان با حکومت، بود: « مخالفان شیخ عبدالله حبشی معتقدند که وی از جمله این علما بوده است و با حکومت مسیحی اتیوپی همراهی میکرده است و دائما بین آدیسآبابا و هرره در رفت و آمد بوده است به گونهای که به وی لقب «شیخ فتنه و آشوب» دادهاند؛ و برای این ادعای خود مستنداتی نیز عرضه میکنند.
تقریبا شیخ عبدالله حبشی در تمامی کتابهایش بحث درباره صفات الله را مطرح کرده است و به این مقوله علاقه ویژهای نشان داده است، تا جایی که در این موضوع کتاب مستقلی نگاشته است به نام: «شرح الصفات الثلاث عشرة الواجبه لله تعالی» (نجیمی، پیشین، ص378).
همچنین شیخ عبدالله در بیان دلیل تألیف کتاب« المقالات السنیه فی کشف ضلالات ابن تیمیه» میگوید: «هدف از بیان این اجماع بر جواز توسل به انبیا و اولیا بعد از وفاتشان و توجه و زیارت قبور ایشان به قصد تبرک، شرک نیست و اگر کسی قبری را برای تبرک لمس نماید، جایز میباشد و این عمل شرک نیست و حرام نیز نمیباشد، میباشد» (حبشی، المقالات السنیه، 1417ق، ص9)."