چکیده:
هدف از این پژوهش، مقایسه ی برنامه درسی زبان آموزی ایران با افغانستان، پاکستان وتاجیکستان می باشد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی بوده و اطلاعات با روش کتابخانه ای تهیه شده و از نظر تطبیقی، با توجه به روش چهار مرحله ای جرج بردی انجام یافته است . درتمام کشورها از نظر هدف به شناخت محیط وجامعه، تقویت مهارت های زبانی، تقویت همکاری با دیگران، افزایش قدرت فهم دانش آموز، تقویت اعتماد به نفس ، کشف و شکوفایی علاقه دانش آموزان و برانگیختن حس کنجکاوی تاکید شده است.در مورد روش های آموزشی ، از روش هایی نظیر ایفای نقش ، اکتشافی ، بحث و گفتگو، یادگیری تعاملی، بارش مغزی، سخنگوی میهمان استفاده می شود. در ایران محتوای آموزشی مهارت های شفاهی شامل خواندن، تصویرخوانی، متن خوانی،شناخت واژه و حروف یا نشانه، درک مطلب، نکته و واژه آموزی ( کتاب بخوانیم ) و مهارت های کتبی شامل نوشتن شکل حروف و واژه ها، جمله سازی،املا و انشا ( کتاب بنویسیم ) است در حالی که محتوای آموزشی در پاکستان شامل خواندن و نوشتن، ترجمه، گرامر، شناخت کلمه، جمله سازی، درک مطلب و در افغانستان شامل خواندن، نوشتن، سخن گفتن و گوش دادن ، آشنایی با حروف الفبا، عدد نویسی، نگارش و رسم الخط، خطاطی و در تاجیکستان شامل خواندن و نوشتن، نکات املایی، شناخت حروف الفبا، شناخت لغت، روان خوانی، گوش دادن و صحبت کردن می باشد. در مورد مواد و منابع یادگیری، در ایران از کتاب های بخوانیم و بنویسیم، راهنمای معلم، روش تدریس فارسی ابتدایی، مهارت آموزی زبان فارسی، مجلات آموزشی، فیلم، نوار صوتی و لوح فشرده ؛ در پاکستان از فلش کارت ، تصاویر، نوار صوتی، اسلاید و کتاب درسی، در افغانستان و تاجیکستان از کتاب درسی،تصاویر، اسلاید، پوستر، نقشه جغرافی، لابراتوار و کتابخانه استفاده می شود. در مورد نحوه ارزشیابی، در تمام کشورها از روش های کتبی، شفاهی و مشاهده رفتار استفاده می گردد.