خلاصه ماشینی:
"نویسنده در چکیدهی تعاریف خود از اخباریون عنوان میکنند که منظور از اخباریه،فرقهای از علمای امامیه در دوران متأخر است که با استناد به روش و عمل سلفصالح(محدثان و حدیثگرایان)،اخبار اهل بیت را مهمترین مأخذ در عقاید(حتیدر اصول دین)،اخلاقیات و احکام شرعی میداند و به روشهای رجالی متأخران،به ویژه آن چه مبانی جز عقل نداشته باشد،به دیدهی انتقاد مینگرد و در استنباطاحکام،اصول فقه را به گستردگی اصولیان به کار نمیبرد.
نویسنده در ادامهی این فصل به برخی از فقیهان متکلم در عصر حضور ائمه(ع)اشاره کرده و به بررسی شخصیت و آرا و افکار ایشان میپردازد،از جمله:زراره بناعین،محمد بن مسلم،جمیل بن دراج،هشام بن حکم،یونس بن عبدر الرحمانو فضل بن شاذان نویسنده نزاع متکلمان و عقلگرایان با گروه محدثان و سنتگرایان را کهاخباریان نیز در کنار اهل حدیث قرار گرفته بودند،در زمان غیبت صغری و ابتدایغیبت کبری همچنان پا بر جا و استوار میداند و اهل بیت با مرکزیت قم،در مقابلطرفداران اجتهاد به مرکزیت بعد او هم چنان در تضاد آرا فعالیت میکردند.
نویسنده در ادامهی کتاب به پاسخ اصولیان به مبانی فکری اخباریون پرداختهاست؛ابتدا دیدگاه اصولیان را دربارهی یقین با حکم شرعی بررسی کرده و سپسبه پاسخ اصولیان به دلایل نهی از ظن و ناگزیر بودن عمل به ظن از دیدگاهاصولیان میپردازد و در آخر این فصل به دیدگاه اصولیان دربارهی احتیاط و&%17039JTKG170G% پرهیز از شبهات اشاره میکند و به ارزیابی اختلافات میان اخباریون و اصولیانمیپردازد."