خلاصه ماشینی:
"3گرچه به نظر کمیساریای پناهندگان تعداد مهاجران افغانستان در سال 1997 میلادی به 7/2 میلیون نفر تقلیل یافت،که به نظر من این رقم مبتنی بر دقت لازم نیست و فقط آمار رسمی کشورهای عضو را مینمایاند،با این حال باید گفت که هنوز مهاجران بر آمده از کشور افغانستان بزرگترین گروه در میان مهاجران در جهان به شمار میروند.
اردوگاههای روستایی پاکستان به شکلی سازمان داده شده بود که مهاجران یارای آن را داشتند که با خانوادهء خود روزگار بگذرانند،با این حال در هر دو کشور زندگی بیشتر مهاجران از ثبات حقوقی لازم بوخوردار نبود.
چرا به این بعد از مسئله توجه نمیشود؟مگر مردم ایران خود در چه وضعی به سر میبرند که این همه از این کشور و از این مردم توقع مهاجران مقیم ایران در سالهای اقامت خود در اینجا توانستهاند رایگان از نظام آموزش کشور استفاده کنند،از تسهیلات پزشکی برخوردار شوند و به بازار کار راه داشته باشند:کمکهایی که از نظر کمیساریای عالی پناهندگان بسیار سخاوتمندانه بوده است.
میرود؟کشوری که هشت سال تمام در جنگ بسر برده برای مردم همسایه چه میتوانسته بکند که نکرده است؟من بارها و به طریق مختلف از بسیاری از رفتارهای مسئولان ایران در قبال مهاجران انتقاد کردهام،ولی آیا درست است که نیکیهای ایران را هم نادیده بگیرم و به سبب برخی محدودیتهای سیاسی در ایران،درستیهای رفتاری مردم و حتی در مواردی رفتارهای انساندوستانهء حکومت را هم به زیر انتقاد بکشم،و مانند اپوزیسیون سیاسی حرفهای مهاجر ره داوری بنشینم؟در کتاب«زمینهی ایرانشناسی»آورده بودم که ارزشها و نگرشهای جنبش مجاهدین در حال تغییر است و زنان توانستهاند در جهاد شرکت جویند."