چکیده:
در این مقاله روش تحلیل پوشش دادهها( DEA )برای تعیین کارایی نسبی سه
دانشکده مدیریت دانشگاه تهران، علامه طباطبایی و شهید بهشتی استفاده شده است. ارزش
کارایی با استفاده از سه شاخص ورودی، تعداد دانشجویان دو مقطع کارشناسی و کارشناسی
ارشد، تعداد اعضای کادر هیئت علمی، تعداد کارکنان تمام وقت و چهار شاخص خروجی تعداد
دانشآموختگان دو مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد، تعداد کتب و مقالات اعضای هیئت علمی تعداد طرحهای پژوهشی اعضای هیئت علمی و
تعداد دانشجویانی که از مقطع کارشناسی در آزمون کارشناسی ارشد پذیرفته میشوند،
اندازهگیری شده است.
خلاصه ماشینی:
"مخارج عملیاتی 3 و دستمزد دانشکدهها 4 به عنوان ورودی و کمک هزینه تحصیلی 5 ، تعداد انتشارات 6 ، تعداد دانشجویان تحصیلات تکمیلی 7 و تعداد ساعات واحد درسی ارائه شده 8 به عنوان خروجی در نظر گرفته شد، نتایج این ارزیابی نشان داد که 14 بخش از 21 بخش این دانشگاه غیر کارا هستند.
بنا بر این با توجه به حل مدلهای ستادهگرا میتوان گفت رتبهبندی سه دانشگاه مذکور عبارتست از: دانشگاه شهید بهشیتیدانشگاه علامه طباطبائیدانشگاه تهران در سناریوی دوم، کارایی نسبی دانشکدههای مذکور با حل مدل اندرسون و پیترسون با حذف هر کدام از ورودیها و خروجیها در دوم فرم نهادهگرا( AP-I )و ستادهگرا ( AP-O )انجام شد(مدلهای چهارگانه همگی نشاندهنده کارایی هستند).
جدول شماره(5-6):نتایج حل مدل اندرسون و پیترسون با حذف سه خروجی با توجه به حل مدلهای اصلی تحلیل پوشش دادهها میتوان نتیجه گرفت کارایی نسبی دانشکدههای مذکور با روش تحلیل پوشش دادهها به دلیل نتایج عینی و دقیق این روش، قابل اندازهگیری است.
با مقایسه سناریو اول و دوم میتوان نتیجه گرفت که برای هر دانشگاه برخی ورودیها و خروجیها مؤثر و برخی دیگر غیر مؤثر هستند، بنا بر این نتایج را میتوان به شرح زیر بیان داشت: 1-برای دانشگاه تهران ورودی اول، تعداد دانشجویان دو مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد و دو خروجی(دوم و سوم)، تعداد کتب و مقالات و تعداد طرحهای پژوهششی اعضای هیئت علمی مؤثر و ورودیها و خروجیهای دیگر مدل غیر مؤثر هستند."