چکیده:
ما در عصر ارتباطات زندگی می کنیم. از این رو، ایجاد ارتباط با اعضای جامعه، گروه و سازمان شاید مهارتی باشد که در هر زمان، مکان و شرایطی اجتناب ناپذیر است. هدف اصلی این مطالعه شناسایی مهارت های اجتماعی و ارتباطی کارکنان پلیس راهنمایی و رانندگی است. بنابراین موضوع اصلی این مقاله وضعیت مهارت های ارتباطی- اجتماعی ماموران پلیس راهنمایی و رانندگی است، به این معناکه پلیس های راهنمایی و رانندگی تا چه اندازه با مهارت های ارتباطی- اجتماعی آشنایند؟ تا چه میزان آن مهارت ها را در تعاملات روزمره خود با مخاطبان به کار می گیرند؟ روش این مطالعه کاربردی است که محققان با تحقیقات اکتشافی ناشی از مشاهده و مصاحبه به تدوین مهارت های ارتباطی و اجتماعی پلیس راهور می پردازند. روش کار چنان است که وضعیت واقعی و عینی پلیس راهنمایی و رانندگی کشورمان با تاکید بر پیمایش و گردآوری اطلاعات از طریق پرسش از 52 نفر از پلیس های راهنمایی و رانندگی (شاغل و دانشجو) از سراسر کشور، که هم اکنون در دانشکده علوم و فنون راهنمایی و رانندگی دانشگاه علوم انتظامی در مقاطع (کاردانی، کارشناسی و کارشناسی ارشد) و سال های مختلف (1387، 1388، 1389، 1390) مشغول به تحصیل هستند، انجام گرفته است. نتایج این مطالعه نشان می دهد که از میزان آشنایی آنها با مهارت های اجتماعی- ارتباطی در حد متوسط ارزیابی شد. هم چنین 80درصد پاسخ گویان بر اهمیت فراگیری مهرت های ارتباطی و اجتماعی تاکید داشته اند و 74درصد نیز به کارگیری مهارت های ارتباطی و اجتماعی را در فرآیندهای ارتباطی بین فردی پلیس با مخاطبان موثر دانسته اند. بنابراین مطالعه حاضر نمره ارتباطی این پاسخ گویان را 10 از 20 بیان داشته است.
خلاصه ماشینی:
"به هرحال مسئله اصلی این مطالعه وضعیت مهارتهای ارتباطی-اجتماعی مأموران پلیس راهنمایی و رانندگی است،به این معنا که مأموران راهنمایی و رانندگی به چه میزان با مهارتهای ارتباطی و اجتماعی شناخت دارند؟تا چه میزان آن را در تعاملات روزمره خود با مخاطبان به کار میگیرند؟ چنین به نظر میرسد که بهرهوری یک فرد به عنوان؛پرستار،مسئول بهداشت روانی،وکیل دادگستری،پزشک یا پلیس راهنمایی و رانندگی،از طریق کسب مهارتها و توانایی برقراری ارتباط مؤثر افزایش مییازد و بر همین اساس بیشتر برنامههای آموزشی و ترویجی رایج ارتباطات در برگیرنده این مهارتها هستند.
برهمین اساس،هنگامی میتوان گفت که یک پلیس راهنمایی و رانندگی دارای مهارتهای ارتباطی-اجتماعی است که به حقوق دیگران احترام بگذارد، الزامات تعامل با آنها را رعایت کند،رضایتخاطر آنها را بر خود ترجیح دهد و بالاخره اینکه تعاملی دوسویه با مردم ایجاد کند.
اگر چه بخش اعظمی از پلیسهای مورد مطالعه به این سؤال که مهمترین موانع ارتباطی میان پلیس راهنمایی و رانندگی و مردم کدامند؟پاسخ نداده بودند و این در جای خود نیازمند تحلیل است؛لکن مهمترین موانع فوق به ترتیب اولویت عبارت است از: نخست فشار درونسازمانی(کمبود آموزش در خصوص برقراری ارتباط،استرس،ساعات زیاد کار و خستگی،کنترلهای زیاد درونسازمانی،عدم استقلال،به کارگیری افراد و فرماندهان غیرمتخصص،سوءاستفاده برخی پلیسها از موقعیت خود،مشکلات مالی پلیس و نابرابریها در حقوق و دستمزدها)و دوم فشارهای برونسازمانی(مانند:تصورات غلط مردم درباره پلیس و عدم درک صحیح پلیس از سوی مردم،انتظارات نابهجای مردم از پلیس)."