چکیده:
اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی یکی از شایع ترین اختلال های عصب- رفتاری تشخیص داده شده در میان دانش آموزان است که با مشکلاتی در زمینه های مختلف آموزشی از جمله عملکرد تحصیلی ضعیف، مردودی و ترک مدرسه همراه است و می تواند منجر به مشکلات سازگاری در مدرسه و رفتارهای اخلالگر در مدرسه گردد. این اختلال به شدت عملکرد دانش آموز را در مدرسه مختل می کند و سیر مزمن آن منجر به سایر اختلال های روان پزشکی در دوران بزرگسالی می شود. نکته مهم این است که شناسایی و درمان به موقع این اختلال منجر به بهبودی قابل توجهی در عملکرد فردی و اجتماعی دانش آموز و کاهش نشانه های اختلال خواهد شد. به همین جهت بر اهمیت سنجش، شناسایی و درمان این دانش آموزان در مدرسه تاکید فراوانی شده است تا نیاز آنها به تشخیص و مداخله زودهنگام مرتفع گردد و بتوانند مهارت های پیش نیاز جهت موفقیت تحصیلی را فراگیرند. بنابراین پژوهش حاضر ضمن بررسی پژوهش های قبلی درباره مفهوم پردازی و تعریف اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی، سبب شناسی، مداخلات درمانی و به طور کلی دیگر عوامل مرتبط با این اختلال ، سعی کرده است زمینه ای را برای شناسایی بیشتر این اختلال و مداخلات درمانی مناسب آن در مدرسه فراهم سازد.
خلاصه ماشینی:
"اختلال نارسایی توجه/ بیشفعالی یکی از شایعترین اختلالهای عصب- رفتاری تشخیص داده شده در دوران کودکی است که طبق راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی 3 شیوع این اختلال ، در دانشآموزان 3 تا 7 درصد برآورد شده است (بارکلی 4 ، 2006) بر اساس اطلاعات به دست آمده از زمینهیابی ملی سلامت کودک در سال 2003 برآورده شده است که 8/7 درصد از کودکان سنین 4 تا 17 سال ویژگیهایی دارند که تشخیص نارسایی توجه/ بیش فعالی برای آنها گذاشته میشود (ویسر و لسن 5 ، 2005) و شیوع این اختلال در پسران 3 تا 9 بار بیشتر از دختران است (فلتز- چانزین و رینولدز 6 ، 2003) البته برخی از پژوهشگران نیز بیان کردهاند که شیوع بیشتر در پسران نمیتواند به این معنی باشد که واقعا این اختلال در پسران شایعتر است بلکه ممکن است به این دلیل باشد که نشانههایی که پسران مبتلا بروز میدهند نشانههای برونسازی شده مثل Attention Deficit/ Hyperactivity Disorder (ADHD) Carr Diagnostic and Statistical manual of Mental disorders Barkley Visser & Lesence Fletcher – Janzen & Rynolds تکانشگری و بیش فعالی باشد که احتمال مشاهده و ارجاع این نشانهها در مقایسه با نشانههایی که دختران بروز میدهند (نشانههای درونسازیشده مثل عدم توجه) بیشتر است (بروک، جمرسون و هنسن 1 ، 2009)."