خلاصة:
عدم توجه به خواسته های مردم از سوی دولت ها همواره به عنوان عاملی اساسی در برانگیختن مردم محسوب می شود، و محرومیت دیر یا زود خشم و اعتراض عمومی را در پی می آورد. بحرین نیز ازجمله کشورهایی است که حاکمان آن کمتر به حقوق اکثریت شیعی توجه داشته و به آن پرداخته اند. در این راستا، مقاله حاضر سعی دارد با تمرکز بر تحولات صورت گرفته در سطح منطقه و به خصوص کشور بحرین، و با توجه به نظریه محرومیت نسبی، به بررسی اعتراضات مردمی در بحرین بپردازد. از این رو سعی شده است تا نشان داده شود که حرکت های مردمی در بحرین به خصوص در سطح شیعیان تا چه میزان محرک اصلی اش محرومیت ایجاد شده در طول سال های پادشاهی آل خلیفه بوده است؟ در این زمینه باید عنوان کرد که محرومیت نسبی با عدم توجه به خواسته های مردم و انتظارات آنها ایجاد می شود و به مرور زمان از صور ذهنی خارج و به صورت خشونت جمعی نمایان می شود. مردم بحرین نیز در طول سال های پادشاهی آل خلیفه همواره در محرومیت به سر می بردند و با ناامید شدن از اصلاح حکومت به سمت تغییر نظام و انقلاب کشیده شدند.
Inattention to popular demands on part of the governments has consistently been viewed as a fundamental factor in provoking the people and deprivation would lead to public protest and fury soon or later. Bahrain is also among such countries where the rulers have paid less attention to the rights of the Shia majority. In this regard، focusing on the recent developments at the regional level particularly in Bahrain، this article seeks to examine the popular protests in Bahrain based on the relative deprivation theory. It is shown that to what extent popular moves in Bahrain notably among the Shia community have been caused by the deprivation imposed by the al-Khalifa dynasty. The Bahraini people continued to suffer from deprivation under the al-Khalifa reign and were dragged into regime change and revolution after they became disappointed at reforming the government.
ملخص الجهاز:
"ازاینرو سعی شده است تا نشان داده شود که حرکتهای مردمی در بحرین به خصوص در سطح شیعیان تا چه میزان محرک اصلیاش محرومیت ایجاد شده در طول سالهای پادشاهی آل خلیفه بوده است؟در این زمینه باید عنوان کرد که محرومیت نسبی با عدم توجه به خواستههای مردم و انتطارات آنها ایجاد میشود و به مرور زمان از صور ذهنی خارج و به صورت خشونت جمعی نمایان میشود.
باوجود مشارکت احزاب شیعی در انتخابات پارلمانی و کسب برخی کرسیها،همواره این احساس در شیعیان بحرین وجود دارد که آنها از شرکت جدی و تاثیرگذار در ساختار قدرت محروم هستند و توزیع کرسیهای پارلمانی در مناطق شیعی و سنی بحرین بهگونهای است که شیعیان در شرایط کنونی هیچگاه نمیتوانند بیش از 18 کرسی از مجموع 40 کرسی پارلمان و اکثریت را در این مجلس از آن خود کنند،اما نکته مهمتر اینکه،این مجلس،قدرت سیاسی اندکی دارد و مجلس شورا که تمامی اعضای آن از سوی پادشاه منصوب میشوند،قدرت اصلی پارلمانی را داشته که به نوعی در مقابل مجلس نیابتی توازن ایجاد میکند.
طبق نظر گار،احساس محرومیت ابتدا در ذهن افراد شکل میگیرد و باید عنوان کرد که مردم بحرین به خصوص شیعیان بحرین،باتوجه به نادیده گرفته شدن خواستههایشان از سوی نظام حاکم و مواردی که مردم خود را مستحق دستیابی به آن میدانند اما بدان نمیرسند،منجر به احساس محرومیت در آنان میگردد؛به عنوان مثال،شیعیان در بحرین باوجود دارا بودن اکثریت جمعیت این کشور سهم کمی در مشاغل دولتی دارند و حتی تعداد کرسیهای آنان در مجلس کمتر از سایرین میباشد."