خلاصة:
زمینه و هدف: هدف از مطالعه حاضر مقایسه تأثیر فوری و طولانیمدت کفی طبی بر همانقباضی عضلات ساق پای افراد دچار صافی کف پا در فاز استانس راه رفتن بود. روش بررسی: 45 نفر از دانشجویان مرد در سه گروه مساوی شامل گروه تجربی دچار صافی کف پا، گروه کنترل دچار صافی کف پا و گروه شاهد با ساختار نرمال پا جای گرفتند. در پیش آزمون، فعالیت الکترومایوگرافی عضلات درشت نئی قدامی و نازک نئی طویل هر سه گروه حین راه رفتن با پای برهنه ثبت شد. گروه تجربی، آزمایش را با کفش و کفش همراه کفی طبی نیز انجام داد. گروه تجربی مدت شش ماه از کفی طبی استفاده کرد. پس از 6 ماه هر سه گروه مجدد تستهای پیش آزمون را تکرار کردند (پسآزمون). مقادیر میزان همانقباضی در فازاستانس راهرفتن در گروه ها محاسبه و با روش آنالیز واریانس در سطح معناداری ۰۵/۰مقایسه شد. یافتهها: نتایج تفاوت معناداری در مقادیر همانقباضی در زیرفازهای مختلف استانس راه رفتن بین گروههای دچار صافی کف پا و نرمال نشان داد. میزان همانقباضی عضلات ساق در کوتاه مدت و 6 ماه استفاده از کفی طبی تغییر کرد. نتیجهگیری: با استناد به این نتایج می توان از مقادیر همانقباضی عضلات ساق پا بهعنوان شاخص مناسبی برای توصیف ویژگیهای کنترلی حرکات اضافی پا استفاده کرد. همچنین استفاده از کفی با تغییر در فعالیت عضلات، قادر به تغییر مقادیر همانقباضی عضلات ساق پا میباشد.
ملخص الجهاز:
"مطالعات مربوط به الکترومیوگرافی نیز نشان داده که استفاده از کفی طبی باعث کاهش فعالیت اضافی عضلانی درافراد دچار صافی کف پا نسبت به افراد نرمال شده است (مورلی و همکاران، 2006).
برای مثال مورلی و همکاران نشان دادند که استفاده از کفیها فعالیت عضلات درشت نئی قدامی، درشت نئی خلفی و نازک نئی طویل افراد دچار صافی کف پا را در بعضی از زیرفازهای استانس به افراد با ساختار نرمال Williams Kaufman Hunt Nigg Powell Tweed Murley Hubley General co-contraction Directed co-cntraction Llyod Anbarian Eslami Nester Chen پا نزدیک میکند (مورلی و همکاران، 2010).
بحث و نتیجهگیری هدف از این مطالعه بررسی تأثیر فوری و طولانی مدت کفی بر میزان همانقباضی فعالیت عضلات ساق افراد دچار صافی کف پادر فاز استانس راه رفتن بود.
نتایج مطالعه ما نشان داد که در پیشآزمون و در وضعیتی که افراد حاضر در گروه تجربی دچار صافی کف پا کفی استفاده کردند، اثر فوری استفاده از کفی باعث افزایش میزان همانقباضی در زیرفاز تماس پاشنه و کاهش این میزان در فاز میداستانس شد.
استفاده از این وسایل حرکات اضافی پا را محدود میکند (اسلامی و همکاران، 2009؛ ریتچی 9 و Houk Bertani Suzuki Yamazaki Ferris Kaye Twomey Rearfoot Ritchie همکاران، 2012) و باعث ثبات بیشتر پا شده به طوریکه باعث افزایش سوپینیشن پا شده و میزان پرونیشن و مدت زمان باقی ماندن پا در پرونیشن را کاهش میدهد (ریتچی و همکاران، 2012).
بنابراین میتوان نتیجه گرفت که استفاده از کفی در فاز استانس راه رفتن باعث پایداری و ثبات بیشتر پا شده و حرکات اضافی پا را محدود میکند و درنتیجه همانقباضی عضلات ساق در این افراد کاهش پیدا میکند."