خلاصة:
یکی از مباحث مطرح در جامعه، آرمان ارزشمند تربیت است که از ارکان مهم آن می¬توان به تربیت اجتماعی اشاره نمود. (رفتار) در لغت، به معنای سیر، طرزحرکت و سلوک و در اصطلاح؛ به معنای مجموعه¬ای از اعمال و فعالیّت¬هایی است که موجود زنده انجام میدهد و متضمّن کارهای آشکار و پنهان و اعمال و فعالیّت عقلی است. درسایه تحقق تربیت اجتماعی میتوان انتظار داشت، هر جامعه بتواند به ادامه حیات دنیوی و معنوی خویش بپردازد. در این مجال، چهار مانع اساسی که حذف آن موانع، از ملزومات ایجاد وگسترش تربیت اجتماعی در جامعه است، به روش توصیفی - تحلیلی، مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. این موانع که در آموزه های قرآنی و روایات ناب حضرات معصومین (ع) مورد تاکید قرار گرفته، و تاکید بر لزوم حذف آنها شده ، عبارتند از: 1.ظلم کردن به حقوق دیگران 2. بیگانگان و تامین منافع شخصی 3. خیانت 4. قضاوت نادرست. دراین مجال، این چهار مانع مهم را که راهکار حذف آنها، در تعالیم منبعث از قرآن و روایات معصومین(ع) آمده، مورد بحث و بررسی قرار گرفته است
ملخص الجهاز:
در نگاهی عمیق به آیات و روایات معصومین(علیهم السلام) درمی¬یابیم که دین مبین اسلام آموزه¬های فراوانی دربارۀ موانع تربیت اجتماعی و نقش آن بر سلامت جامعه بیان کرده است.
در میان تحقیقاتی که تا کنون در زمینه مسایل تربیتی صورت گرفته مباحث چندان مرتبطی به این حوزه یافت نمی¬شود که به طور دقیق رویکرد تربیت اجتماعی را مورد تمرکز و موانع تربیت در این رویکرد را با هدف تحقق سلامت جامعه مورد بررسی قرار دهد شاید نزدیک¬ترین تحقیق مشابه در این زمینه مقاله «موانع تربیت اجتماعی کودکان در خانواده¬های امروزی» نوشته محمدشریف حیدری و دکتر ابوالفضل ساجدی است که در فصلنامه «معرفت» سال بیست و دوم، بهمن 1392 شماره 194 «ویژه علوم تربیتی» چاپ شده است.
بر ایشان پیشی مگیریدکه گمراه می¬شوید و ازآنان پس نمانیدکه تباه گردید» (شریف رضی، 1387، 73)؛ بنابراین در نتیجه نهایت چیزی که از مجموع آیات قرآنکریم و روایات معصومین (علیهم السلام) دریافت می¬شود گویای این مطلب است که الگو پذیری از سیرۀ امامان معصومین(علیهم السلام) می¬تواند نقش بسیاری درکاهش موانع رویکرد اجتماعی بر سلامت جامعه داشته باشد.
امام صادق (علیه السلام) نیز در این باره می¬فرماید: «من ظلم مظلمة اخذ بها فی نفسه أو فی ماله أو فی ولده: هر کس ظلمی کند به سبب آن ظلم در جانش یا مالش یا فرزندانش گرفتار شود» (فیض کاشانی،1402، 968)؛ پس در نتیجه آن چه از آیات قرآنکریم و روایات برخی از معصومین استنباط می¬شود گویای این مطلب است که ظلم کردن به حقوق دیگران نوعی بیماری روانی است که باعث آسیب رساندن به سلامت فردی-اجتماعی می¬شود.