خلاصة:
دکترین ادغام بیانگر این است که اگر ایده و بیان آن ایده ، آنچنان با یکدیگر مرتبط و جداییناپذیر باشند، یعنی تنها یک راه معقول معمولی و قابل قبول برای بیان آن ایده و گنجاندن آن در خلق یک اثر وجود داشته باشد، ایده و بیان آن بر اساس مالکیت ادبی ـ هنری غیر قابل حمایت هستند، زیرا ایده ها از شمول حمایت بر اساس مالکیت ادبی ـ هنری صراحتا مستثنی شده اند و در این مورد خاص ، بیان آن ایده هم از آن ایده ، جداییناپذیر است ، یعنی حمایت از نحوه بیان آن ایده باعث حمایت از خود آن ایده میشود و به منافع عموم تعدی میکند. دکترین نمای اجباری که به عنوان مکمل دکترین ادغام شناخته شده ، مشخصا به موضوعاتی نظیر تصاویر موجود، داستان ها و رمان های مبتنی بر واقعیت ، نمودهای فرهنگ عامه ، مناظر طبیعی، پرداخته و آن ها را از شمول حمایت به دلیل این که آن ها بخشی از عناصر موجود در حوزه عمومی بوده و نمیتوان به وسیله تثبیت کردن بیان آن ها در یک واسط ملموس ، آن ها را در حیطه حقوق انحصاری قرارداد خارج میکند. در این نوشتار سعی شده حدود و ثغور این دو دکترین و چگونگی اعمال آن ها در رویه قضایی کشور ایالات متحده آمریکا که آن دو را به رسمیت شناخته مشخص شود تا بتوانیم از آن ها در نظام حقوقی مالکیت ادبی هنری کشورمان با توجه به معتنا به بودن دعاوی نقض حق فیلمنامه و طرح داستان مورد بررسی قرار دهیم .
ملخص الجهاز:
همچنین دکترین نمای اجباری که به عنوان مکمل دکترین ادغام شناخته شده است ، مشخصا به موضوعاتی نظیر تصاویر موجود، داستان ها و رمان های مبتنی بر واقعیت ، نمودهای فرهنگ عامه ، مناظر طبیعی، منابع فرهنگی و بصری متداول و هر آنچه که ذیل عنوان «نما (صحنه ) هایی که باید انجام شوند و یا به وقوع بپیوندند» جای میگیرند، پرداخته و آن ها را نیز از شمول حمایت بر اساس مالکیت ادبی ـ هنری خارج میکنند، زیرا این مصادیق بخشی از عناصر موجود در حوزه عمومی را تشکیل داده و هیچ شخصی نمیتواند به وسیله تثبیت کردن بیان آن ها در یک واسط ملموس ، آن ها را در حیطه حقوق انحصاری خود قرار دهد.
بر اساس این رویکرد اگر شرکت صوتی و تصویری «الف » قصد تهیه یک اثر در نوع تخیلی را داشته باشد، تهیه یک اثر در نوع تخیلی سبب میشود که اولین پدیدآورنده اثر در این ژانر، یعنی شرکت مذکور مدعی حقوق انحصاری شده و در خصوص کل یک ژانر ادعای حق کند، البته مشکل تفسیر مفهوم واژه بیان در آثار دیداری کم تر است ، زیرا راه های مختلفی برای بیان یک ایده به صورت قابل درک توسط چشم وجود دارد و پدیدآورنده باید از تکثیر مستقیم آثار متعلق به دیگری اجتناب کند.