خلاصة:
هدف: هدف اصلی این پژوهش، بررسی رابطه نگرش و التزام عملی به نماز با میزان شادکامی دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی در سال تحصیلی 96-95 بود.
روش: جامعه آماری این مطالعه را کلیه دانشجویان دختر و پسر دانشگاه محقق اردبیلی تشکیل می دهند که از بین آنها، 240 نفر به عنوان نمونه پژوهشی با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. برای گردآوری اطلاعات، پرسشنامه نگرش و التزام عملی به نماز و مقیاس شادکامی آکسفورد روی نمونه پژوهش اجرا شد. با توجه به فرضیه ها و سوالات پژوهش، برای تجزیه و تحلیل نتایج از آزمونهای آمار توصیفی(فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی(آزمون همبستگی پیرسون و آزمون تی مستقل) استفاده شد.
یافته ها: بین نگرش و التزام عملی به نماز و تمامی ابعاد آن با میزان شادکامی دانشجویان رابطه مثبت معناداری وجود دارد(001/0P<)؛ بدین معنی که هر چه التزام عملی دانشجویان به نماز بیشتر باشد، میزان شادکامی آنان افزایش پیدا می کند. نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون چندگانه نیز نشان داد که 4/19 درصد از واریانس شادکامی، به وسیله نگرش و التزام عملی به نماز تبیین می شود. همچنین تفاوت معناداری در متغیرهای پژوهش بر اساس جنسیت دانشجویان یافت نشد.
نتیجه گیری: با توجه به یافته های مطالعه حاضر مبنی بر ارتباط نگرش و التزام عملی به نماز با شادکامی، می توان با احیای نماز و عمل به این فریضه الهی، موجبات ارتقای بهزیستی روانی و شادکامی دانشجویان را مهیا ساخت.
ملخص الجهاز:
تقویت اعمال و مناسک با محتویات دینی در جوانان میتواند منجر به کاهش رفتارهای پرخطر و ضد اجتماعی شده، ارتباط مثبتتری را با والدین و همسالان ایجاد کند(کینگ، 2003؛ ماهونی، 10 2003؛ Biswas-Diener &amp; Dean Pressman & Cohen Veenhoven Diener Reiss Spirituality Malhherbe Chicaiza Becerra & Garcia-Molina Hicks & King Mahoney دولاهیتی، 1 2003؛ نقل از: بارتکوسکی، اکسیو و لوین، 2 2008)؛ ضمن اینکه به طور مستقیم با شادکامی در ارتباط است.
در ضمن، باید توجه داشت که دینداری، پرستش و پایبندی به Dollahite Bartkowski, Xu & Levin Lim & Putnam Ganga & Kutty Shah, Kulhara, Grover, Kumar, Malhotra & Tyagi Koenig Williams Harrison Religious Psychology Maknight مذهب و به ویژه مسئلۀ نماز در دانشگاه و در بین دانشجویان، باید همراه با تفکر، تعقل و دانش باشد.
نتایج تحلیل همبستگی نشان داد که بین نگرش و التزام عملی به نماز و تمامی ابعاد آن(اثربخشی نماز در زندگی فردی و اجتماعی، توجه و عمل به مستحبات، التزام و اهتمام جدی برای انجام نماز و مراقبت و حضور قلب در نماز) با میزان شادکامی دانشجویان، رابطۀ مثبت معناداری وجود دارد؛ بدین معنی که هر چه التزام عملی دانشجویان به نماز بیشتر باشد، میزان شادکامی آنان افزایش پیدا میکند.
این یافتهها با نتایج پژوهش اسدی، براتی و نقوی(1394)، مظفرینیا، شکروی و حیدرنیا(1393)، صفری و همکاران(1393)، آقایانی چاوشی و همکاران(1387)، دادخواه و همکاران(1388)، محتشمیپور و محتشمیپور(1382) و مصطفائی و مردانی(1382؛ نقل از: ستاد اقامه نماز در دانشگاهها، 1383) مبنی بر ارتباط مثبت بین دینداری، التزام عملی به اعتقادات اسلامی و نماز با شادکامی و کاهش اضطراب و افسردگی، همخوانی مستقیم دارد.