خلاصة:
شخصیتپردازی و شخصیت سازی از عناصر مهم در آدبیات داستانی است. به همین دلیل نویسندگان سعی دارند که در این
عنصر مهم و تکنیکها و شگردهای مربوط به آن دقت بیشتری بنمایند. در متون ادبی کهن, شخصیتپردازی جایگاه والایی
دارد. در منظومهی خسرونامه نیز اهمیت این عنصر واضح و آشکار است. با توجه به اینکه در سرایندهی منظومهی خسرونامه
تردید وجود دارد و همچنین تاکنون به لحاظ شخصیتپردازی و شخصیتسازی مورد بررسی قرار نگرفته است؛ در حالیکه
شخصیت پردازی یکی از عناصر برجسته و کلیدی در داستان نویسی است. در این پژوهش سعی شده است ابتدا به صورت
مختصر سرایندهی اثر معرفی شود؛ سپس شخصیتها در دستهبندیهای متفاوت و شگردهای شخصیتپردازی مستعمل در این
اثر بررسی شوند. روش مورد استفاده در این پژوهش, اسنادی است؛ بدینترتیب که با جمعآوری و بررسی اطلاعات و استخراج
ابیات مربوط به موضوع, شخصیتهای داستان بر اساس ویژگیهایشان طبقهبندی و نحوهی شخصیت پردازی در اثر بررسی
شده است. با نگاهی مختصر به نتایج حاصل از پژوهش میتوان گفت که با توجه به دلایل و قرائن یافت شده. سرایندهی این اثر
چه به لحاظ سبکی و چه به لحاظ زمانی نمیتواند عطار باشد؛ اما دربارهی شخصیتهای داستانی خسرونامه شایان ذکر است
که هرمز و گلرخ جزء شخصیتهای اصلی هستند که هم بهگونهای جزء شخصیتهای همهجانبه قرار میگیرند و هم جزء
شخصیتهای نوعی. علاوه بر مطالب مذکور, باید خاطرنشان کرد که شاعر از دو تکنیک گفت و گو و توصیف در شخصیت -
پردازی بهرهی وافر برده است.
ملخص الجهاز:
با توجه به اينکه در سراينده ي منظومه ي خسرونامه ترديد وجود دارد و همچنين تاکنون به لحاظ شخصيت پردازي و شخصيت سازي مورد بررسي قرار نگرفته است ؛ در حاليکه شخصيت پردازي يکي از عناصر برجسته و کليدي در داستان نويسي است ، در اين پژوهش سعي شده است ابتدا به صورت مختصر سراينده ي اثر معرفي شود؛ سپس شخصيت ها در دسته بنديهاي متفاوت و شگردهاي شخصيت پردازي مستعمل در اين اثر بررسي شوند.
با نگاهي مختصر به نتايج حاصل از پژوهش ميتوان گفت که با توجه به دلايل و قرائن يافت شده ، سراينده ي اين اثر چه به لحاظ سبکي و چه به لحاظ زماني نميتواند عطار باشد؛ اما درباره ي شخصيت هاي داستاني خسرونامه شايان ذکر است که هرمز و گلرخ جزء شخصيت هاي اصلي هستند که هم به گونه اي جزء شخصيت هاي همه جانبه قرار ميگيرند و هم جزء شخصيت هاي نوعي.
پيشينه تحقيق هرچند پژوهش هاي متعددي درباره ي خسرونامه صورت گرفته است ؛ اما اين پژوهش ها فقط در زمينه ي ويژگي سبکي و انتساب يا عدم انتساب آن به عطار انجام شده است و هيچ يک از آنان اثر را به لحاظ شخصيت پردازي و شگردها و تکنيک هاي آن مورد پژوهش و بررسي قرار نداده اند.