خلاصة:
این مقاله جستاری است درخصوص تبیین اهمیت فرهنگ اسلامی، راههای رسیدن به آن، ضرورت احیای آن و نقش دانشگاه در این باره. لذا با طرح این سوال که اهمیت احیای فرهنگ اسلامی چه اندازه بوده و دانشگاه دراین راستا چه نقشی دارد؟ به ارائهی مطلب پرداختهایم.
برخی از رسالتهای دانشگاه دراحیای فرهنگ اسلامی که موضوع اصلی این نوشتار است از این قرار میباشد: 1- اسلامی شدن خود دانشگاه 2- صدور فرهـــنگ اســــلامی
3- یافتن خویش 4- غبارروبی از فرهنگ اسلامی 5- ارزیابی ایدهها و الگوهـای وارداتــی
6- ارتقاء قدرت علمی و فنّی 7- مجهّز شدن به ابزار احیاء 8- رفع موانع پیشرفت فرهنگی 9- شناسایی و معرّفی اهداف جامعه 10- اولویت دادن به معیارهای فرهنگی 11- ارزیابی مستمرّ الگوها وروشها. درپایان نیز به بیان برخی از پیشنهادات پرداخته شده است. گفتنی است که روش بهکار رفته درتدوین این مقاله مطالعهی کتابخانهای بوده است.
ملخص الجهاز:
"درخصوص طرح مسأله، بیان هدف و بیان روش بایستی چنین بگوییم: بیان مسأله: سؤالاتی را که میتوان برای این نوشتار مطرح نمود از این قبیل است: 1-فرهنگ یعنی چه؟ 2- منظـــور از فرهنگ اسلامـی چیـست و چه اهمیتــی دارد؟ 3- منظور از احیاء و احیای فرهنگ اسلامی کدام است؟ و آیا منظور، خلق یک فرهنگ جدید و نو است؟ 4- دانشگاه به عنوان عامل مهمی در احیای فرهنگ اسلامی چه رسالتهایی برعهده داشته و چگونه میتواند فرهنگ اسلامی را احیا کند؟ ضرورت بحث: با توجه به مورد هجوم بودن جوامع و کشورهای اسلامی، مخصوصا کشور ایران توسط مستکبران و ابرقدرتها و دشمنان دیرینه و سعی ایشان در سلطهی فرهنگی بر اینگونه جوامع، به دلیل ترس از اسلام و منسوخ کردن این دین الهی، اگر سعی بر احیای فرهنگ اسلامی نشود و در این خصوص بسیج همگانی صورت نگیرد و از نهادهای کارآمدی مانند دانشگاه و نهادهای آموزشی و علمی بهره نگیریم دیری نخواهد پایید که تهاجم فرهنگی برتمام ابعاد جامعه سایه خواهد گسترد و فرهنگ دیرینه و اصیل ما را دستخوش حوادث خواهد کرد.
باشد بنابراین رسالت دانشگاه بر این است که فرهنگی را که امکان دارد با این علم و تکنولوژی وارد شود شناسایی و تصفیه کرده و اثرات مخرب و خانمانسوز آن را نابود نماید و به جای آن فرهنگ اسلامی خودی را ترویج کند و چه بهتر که با دربرداشتن چنین خطری در واردات علم و تکنولوژی، جامعهی دانشگاهی و علمی سعی بر آن داشته باشد تا روزبهروز در این باب غنیتر شده تا جایی که نیاز به واردات نداشته باشد تا شاهد تبعات ناگوار بعدی نیز نباشد."