خلاصة:
قراردادهای تامین مالی (فاینانس) مابین منابع مختلف بینالمللی ارائه کننده تسهیلات از یک سو و استفادهکنندگان از این
طور کلی شامل مفادی است که حقوق, مسئولیتها و تعهدات طرفین را به طور شفاف تعیین نموده و برقرار میسازد. به دلیل
اهمیت بالایی که از نظر حقوقی دارد این قراردادها توسط مشاوران و کارشناسان حقوقی تنظیم میشود. این قراردادها
مراجع رسیدگی به اختلافات میباشند. در مسئولیت فراردادی, طرفین قرارداد در صورت نقض قراردادء ملزم به جبران خسارت
ویژگی تامین مالی از طریق فاینانس, عدم مشارکت کشور سرمایهگذار در سود و زیان ناشی از اجرای طرح و اجرای طرح به
ملخص الجهاز:
بطور کلی قرارداد فاینانس بانکی، خط اعتباری است که توسط بانکها و یا مؤسسات مالی خارجی مورد تائید بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران، در اختیار بانکهای ایرانی به منظور اجرای پروژههای جدید زیر بنایی، تولیدی، طرحهای توسعهای و همچنین خرید فن آوری، ماشین آلات، تجهیزات سرمایهای و خدمات فنی مهندسی قرار میگیرد (زمانی.
به این معنی که در بانکداری انگلوساکسون با توجه به این که بانک عمدتا از روش تأمین مالی با بازده ثابت و از پیش تعیین شده استفاده میکند و خود را درگیر مشارکت و مضاربه (که مستلزم نگهداری داراییهای واقعی همچون کالا و سهام است) نمیکند، طبیعتا نگرانی چندانی هم از بابت تغییرات قیمت کالاها و نرخ ارز و نرخ بهره و مانند آن ندارد.
این ریسک از عدم تقارن اطلاعاتی (یعنی یکسان نبودن اطلاعات بانک و گیرنده تسهیلات درباره فرایند اجرا، ویژگیها، هزینهها و درآمدهای پروژه مورد نظر) ناشی میشود و بانکهایی را که برای تأمین مالی پروژهها از شیوه pls استفاده میکنند، تهدید میکند.
بنابراین دادرسی بینالمللی اقتضا میکند طرفین قرارداد، تمام جوانب را بسنجند و در تنظیم قراردادها، امضا معاهدات دو یا چند جانبه بینالمللی و حتی قانونگذاری داخلی این مهم را مدنظر داشته باشند که دادرسی بینالمللی الزاما تابع موازین حقوقی داخلی کشورها نیست و بیش از این که تابع قانون متبوع مرجع رسیدگی کننده باشد (به ویژه در روشهای حل اختلاف) تابع اراده طرفین، قواعد و مقررات حل اختلافات بازرگانی بینالمللی قابل اجرا در موضوع است.