خلاصة:
فقهای امامیه ، خروج زن از منزل بدون اذن شوهر را در انجام افعال واجب ، جایز نمی دانند و قائل به ممنوعیت هستند و در حقوق اسلامی گفته اند : خروج زن از منزل بدون اذن شوهر، روا نیست. در این پژوهش به بررسی مبانی و مستندات این موضوع در آیات و روایات پرداخته شده است و اثبات می کند که مسئله ی اذن خروج زن از منزل مطلق نیست و دارای موارد استثناء می باشد. همچنین محدوده افعالی که در آنها نیاز به اذن هست را تبیین می کند. و در ادامه حکم تکلیفی این مسئله بیان می شود و در پایان به شبهه ای که در این مورد وجود دارد پرداخته می شود و نتیجه بحث مشخص می شود.
ملخص الجهاز:
بخش دوم: شرایط زوج برای ریاست خانواده در بیان شرایط لازم برای تصدی این موقعیت، می توان گفت که مرد برای عهده دار شدن این مسئولیت به مانند هر مسئولیت و تکلیف دیگری، ضمن داشتن شرایط عامه ی تکلیف (اهليت و بلوغ و رشد) می بایست از صلاحیت و توانمندی اخلاقی لازمه نیز بهره مند باشد، هر چند که این شرط در متون فقهی و روایی و در قوانین و مقررات مطرح نشده است؛ لکن بر مبنای قاعده ی تلازم عقل و شرع (محمدی، ۱۳۷۰، ص ۲۰۵) هر آنچه که عقل بدان حکم کند، شرع نیز آن را تأیید خواهد کرد و از بدیهیات عقلی و سیرهای عقلا و خردمندان بوده و سرپرست هر اجتماعی باید صلاحیت اخلاقی لازم را داشته باشد که می توان گفت این صلاحیت و شرایط خاص مشتمل بر موارد متعددی است که نمونه ای از این موارد، پایبندی عقیده ای و عملی به احکام دینی، وجود حسن تدبیر در امور مدیریتی، داشتن ویژگی ها و شایستگی های اجتماعی به مانند حسن شهرت و امانتداری و در نهایت داشتن شایستگی لازم اخلاقی و رفتاری (بلوغ فکری) و خوش خلقی می باشد.
» (حر عاملی، 14/13 و مجلسی، 10/282 ) «على بن جعفر در کتابش از برادرش امام کاظم (علیه السّلام) نقل می کند که: از امام سؤال کردم که آیا زن می تواند بدون اجازه شوهرش از خانه خارج شود؟ امام فرمودند: نه» این روایت نیز در دلالت بر قول مشهور صریح نیست ولی اطلاق دارد؛ از این رو، از طریق اطلاق، شامل قول مشهور شده و دلالت بر عدم جواز خروج زن از منزل بدون اذن شوهر دارد؛ گرچه خروج با کامجویی شوهر منافات نداشته باشد.