خلاصة:
تعالی اللّه «بنارس چشم بددور بهشت خرم و فردوس معمور»
«کاشی» به معنی درخشان نام باستانی بنارس است که به گمان نگارنده ی این مقاله برگرفته از
واژه «کاشیاپه» نوه ی «برهما» و نیای انسان ها به باور هندوان است.
بنای شهر رابه یکی از فرمانروایان سلسله «کاسی» به نام «دیوداسا» نسبت داده اند.کاشی با اهمیّت
ترین سرزمین هند بوده و با نام «واراناسی» که برگرفته از «وارون» نام یکی از خدایان آریایی های هندی
است نیز شناخته شده که درروزگار دیگربه بنارس تغییرنام یافت. گفته می شود جناب «بودا» پس از چله
بنارس از دیرباز سرزمین خدایان هندو و مقدس است. به گونه ای که هر هندو و برهمایی موّمن آرزو
دارد در بنارس بمیرد زیر گمان می شود که با مردن در بنارس» دیگر روان او به جاودانگی می رسد و از قید تن و تناسخ رهایی می یابد.
در این شهر دانشمندان و شعرای زیادی پرورش یافته اند. اما اوج و رونق زبان پارسی در بنارس به
هنگام حکومت دارای شکوه بوده است.
ملخص الجهاز:
«بـنارس » در آييـنه ي ادب فارسي دکتر احمد ذاکري ١ محمد صادقي ٢ چکيده تعالي الله «بنارس چشم بددور بهشت خرم و فردوس معمور» «کاشي» به معني درخشان نام باستاني بنارس است که به گمان نگارنده ي اين مقاله برگرفته از واژه «کاشياپه » نوه ي «برهما» و نياي انسان ها به باور هندوان است .
به گونه اي که هر هندو و برهمايي مؤمن آرزو دارد در بنارس بميرد زيرا گمان مي شود که با مردن در بنارس ، ديگر روان او به جاودانگي مي رسد و از ١ - دانشيار دانشگاه آزاد اسلامي واحد کرج ٢ - عضو هيأت علمي دانشگاه آزاد اسلامي واحد قائم شهر فصلنامه ي تخصصي زبان و ادبيات فارسي 102 قيد تن و تناسخ رهايي مي يابد.
کاشي، ورونا، برهماپوترا، بودا، چراغ دير، کعبه ي هندوستان ، زندگاني جاويد، گنگ 103 شماره ٤، تابستان ١٣٨٩ «بهشت خرم و فردوس معمور» بنارس در آيينه ي ادب فارسي مقدمه در نگاه اساطير و تاريخ «کاشي» به معناي تابان (١) (دايره المعارف بزرگ اسلامي، ص ٥١٦/١٢) يا «کاسي» که نام شاخه اي از تبار آريايي نژاد هندو ايراني (٢) (دانشنامه درشبه قاره ٩١٦/٢) است ، که نام آغازين شهر بنارس امروزي بوده است .
ق ) يکي از پارسي سرايان هند نيز درستايش شهر بنارس چندبار از اين شهر با نام «کاشي» ياد مي کند (٩) (ديوان غالب ص ٢٥٩/١) سپس اين شهر به نام «وارانسي» که برگرفته از «وارون » نام يکي از خدايان آريايي هاي هندي است (١٠) (ايران باستان ٣٩/١) و پاسدار قانون و به جنبش آورنده ي آغازين جهان و نخستين آفريننده که درفضا ايستاده است (١١) (اساطير هند، ص ١٦) ناميده شد.