خلاصة:
قرن هفدهم، عصر ظهور نویسندگان و نمایشنامهنویسان بزرگ مکتب کلاسیک فرانسه، همچون پییر کرنی، ژان راسین و مولیر بود. از این میان کورنی را به عنوان پدر نوع ادبی تراژدی در تاریخ ادبیّات فرانسه قلمداد میکنند. وی با خلق شخصیّتهای والا که در طلب جاودانگی در راه کسب افتخار گام مینهند، و در پی اثبات منیّت خود و رسیدن به هویت مطلق فردی هستند، تراژدیهایی با فرجام خوش به روی صحنه ی تئاتر برد. این قهرمانان به انحای مختلف همچون احیای حیثیت اشرافیگری، وطنپرستی افراطی و ایمان مذهبی در صدد انجام وظیفه و رسیدن به شهرت و سرافرازی هستند. آثار نمایشی کرنی گرچه صورتی تراژیک داشتند؛ مرگ با عزت پرسوناژهای اصلی در انتهای نمایشنامه، این آثار را فاقد روح تراژیک میکرد، در حالیکه بنا به نظر ارسطو ماهیت اصلی تراژدی رسوایی و سیهروزی قهرمان در پرده ی آخر است. در این پژوهش کوشش شده است تا از خلال چهار نمایشنامه ی مشهور پییر کرنی، لوسید، هوراس، سینا و پولیوکت به مطالعه ی مسیر ادبی این درامنویس شهیر، انگیزهی پرسوناژهای وی از اعمال قهرمانانه پرداخته شود و نقش کلیدی عقل و دو راهی کرنی در انجام وظیفه و قهرمان سازی مورد تحلیل ادبی قرار گیرد.
The seventeenth century was the era of great French writers and playwrights such as Pierre Corneille, Jean Racine and Moliere. Among them, Corneille is considered as the father of French tragedy in the history of French literature. Creating prestigious characters who seek immortality for the purpose of gaining honor and glory, and trying to prove their self-esteem and absolute individual identity, Corneille has staged tragedies with a happy ending. These heroes are attempting to fulfill their duties and achieve fame and glory via different ways such as the revival of the aristocratic dignity, extreme patriotism and religious faith. Although Corneille’s dramatic works were apparently tragic, the glorious deaths of main characters at the end of the plays left them with tragic spirit. This is while according to Aristotle, the essence of tragedy is the hero’s scandal and misery at the end of the play. The present research intends to investigate Corneille’s literary career via the study of four of his works: Le Cid, Horace, Cinna and Polyeucte. In so doing, this study also analyzes the motivations of the heroic actions of his characters and simultaneously, highlights the key role of reason and the Cornelian dilemma in the performance of duties and heroism.
ملخص الجهاز:
در اين پژوهش کوشش شده است تـا از خلـال چهـار نمايشـنامه ي مشـهور پيير کرني، لوسيد، هوراس ، سينا و پوليوکت به مطالعه ي مسير ادبـي ايـن درام نـويس شهير، انگيزه ي پرسوناژهاي وي از اعمال قهرمانانه پرداخته شود و نقش کليـدي عقـل و دو راهي کرني در انجام وظيفه و قهرمان سازي مورد تحليل ادبي قرار گيرد.
ولي ذکر اين نکته حائز اهميت اسـت کـه تبعيـت از عقـل در مکتـب کلاسيک ، نزد قهرمانان تراژدي، از جمله شخصيت هاي پيير کرنـي، گـاه شـکل افراطي به خود ميگرفت و علت نيز آن بود که هنـر کلاسـيک بـه عنـوان هنـر طبقه ي اشراف شناخته شده بود و بالطبع ، از يک اشراف زاده انتظار مـيرود کـه رفتارهايي عاقلانه داشته باشد و خرد، دقت ، نظم و قاعده را رعايت کند.
1- Guillén de Castro 2- Les Sentiments de l’Académie sur la tragi-comédie du Cid 3- Horace 4- Cinna 5- Polyeucte ٣-تجزيه و تحليل ٣-١-تقابل تزکيه ي ارسطويي و عقل کرنياي نکته ي قابل تأمل درباره ي آثار تراژيک کورني اين است کـه ايـن آثـار، گرچـه صورتي کلاسيک دارند و اصول بازتعريف شده ي ارسطويي توسط نظريـه پردازان قرن هفدهم ، هم چون وحدت هاي سه گانه يـا مـرگ قهرمـان ، در آن هـا رعايـت شده ، اما اين تراژديها، برخلاف اهداف اصلي تراژدي، که توسط ارسـطو در فـن شعر تشريح شده است ، برانگيزنده ي حس ترس و شفقت ١ و در نتيجه تزکيـه در تماشاگر نبود.