خلاصة:
هدف: این پژوهش با هدف، اثر بخشی درمان فعال سازی رفتاری کوتاه مدت بر کاهش اضطراب در دانشجویان با نشانگان بالینی اضطراب انجام شد. روش: پژوهش از نوع پیش آزمون _ پس آزمون، همراه با گروه کنترل استفاده شد. گروه نمونه این تحقیق دانشجویانی که نمرات بالایی در پرسشنامه مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS-21) آوردند به شیوه نمونهگیری تصادفی ساده انتخاب شدند و دردو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش و کنترل پرسشنامه مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS-21)، قبل و بعد از درمان تکمیل کردند. جلسات درمانی طی 10جلسه تشکیل شد. اطلاعات از طریق پرسشنامه مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS-21) جمع آوری شد و با روش تحلیل کواریانس، بوسیله نرمافزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافتهها: یافتههای پژوهش نشان داد که درمان فعالسازی رفتاری کوتاه مدت بر کاهش اضطراب در دانشجویان با نشانگان بالینی اضطراب اثربخش بوده است. نتیجهگیری: بنابراین براساس یافتهها فعالسازی رفتاری کوتاه مدت سبب کاهش علائم اضطرابی در دانشجویان با نشانگان بالینی اضطراب میشود.
Objective: The aim of this study was to evaluate the effectiveness of short-term behavioral activation therapy on reducing anxiety in students with clinical anxiety syndrome. Method: The study was a pretest-posttest study with a control group. The sample group of this study Students who scored high in the Depression, Anxiety and Stress Scale (DASS-21) questionnaire were selected by simple random sampling method and were divided into two groups of 15 experiments and controls. The experimental and control groups completed the Depression, Anxiety and Stress Scale (DASS-21) questionnaire before and after treatment. The treatment sessions consisted of 10 sessions. Data were collected through the Depression, Anxiety and Stress Scale (DASS-21). The analysis of covariance was performed by SPSS software. Results: The findings showed that short-term behavioral activation therapy was effective in reducing anxiety in students with clinical anxiety syndrome. Conclusion: Therefore, based on the findings, short-term behavioral activation reduces anxiety symptoms in students with clinical symptoms of anxiety.
ملخص الجهاز:
com) 138 مقدمه درمان فعال سازي رفتار١ يکي از روش هاي جديد روان درماني است که حدود دهه است که پراي درمان اختلال افسردگي مورد استفاده ي روان درمانگران قرار مي گيرد.
درمان فعال سازي رفتار نوعي رويکرد روان درماني کوتاه مدت است که براي کاهش علايم افسردگي و جلوگيري از بازگشت اختلال افسردگي مورد استفاده قرار مي گيرد.
مدل رفتاري ديگري که در مورد سبب شناسي ابتلا به اختلال افسردگي ارايه شده است توسط لوينسون ارايه شده است بر اساس اين مدل رفتاري افزايش تقويت کننده هاي 1 Behavioral activation treatment 2 Choi, N.
لوينسون و همکاران ط رح درماني خود را بر اساس مدل رفتاري شان پيشنهاد نمودند بر اساس اين مدل رفتاري براي مقابله با علايم اختلال افسردگي لازم است که از تکنيک هاي رفتاري و شناختي مانند تکنيک خود نظ ارت گري و تکنيک برنامه ريزي براي انجام فعاليتهاي خوشايند استفاده شود (ط اهري، ١٣٨٨).
اگرچه در روش درمان فعال سازي رفتار نقش عوامل زيستي و ساير عوامل به عنوان عوامل سبب ساز در ابتلا به اختلال افسردگي مورد اثبات قرار گرفته است اما تمرکز اصلي فعاليت اين نوع درمان بر روي تغيير محيط يا تغيير چهار چوب زندگي به عنوان عامل اصلي در برانگيختن حالت افسردگي مي باشد .
به عبارت ديگر درمانگران روش فعال سازي رفتاري فرض مي نمايند يکي از دلايلي که مردم مبتلا به اختلال افسردگي مي گردند آن است که محيط زندگي آنان تغييراتي بوجود مي آيد و ايجاد اين تغييرات سبب مي شود که آنان سط وح پائيني از تقويت کنندگان مثبت را دريافت نمايند .