خلاصة:
آیاتی از قرآن کریم، مسلمانان را از روابط دوستانه با غیرمسلمانان منع میکند. در این بین، برخی با استناد به آیه 51 سوره مائده، اینگونه آیات را مجوزی بر دشمنی و رفتار کینهورزانه مسلمانان با کافران تعبیر کردهاند. این پژوهش با ابتنا بر مطالعات کتابخانهای و با رویکرد تحلیلی- تبیینی و بر پایه تفسیر آیات، نشان میدهد مفاهیم محوری و محتوای کلیدی آیه مذکور با دیدگاه پیشگفته مغایر است و همچنین حاکی از حکم ممنوعیت مراودات دوستانه با غیرمسلمانان است که منجر به تمایلات قلبی و تعلقات روحی به آنان میگردد و آن نیز، اعتماد بر کافران در اندیشه و عمل را در پی دارد. ذکر دلایل نهی و تعیین حدود و ضوابط در این آیات، برهانی آشکار در عدم رفتار خصمانه با غیر همکیشان است؛ همچنین تأکید بسیاری از آیات قرآن بر برپایی قسط و عدل، احسان و عدالتورزی نسبت به همه، اعم از مسلمان و غیرمسلمان، شاهدی دیگر در نفی دیدگاه پیشین است. بدین ترتیب، میتوان گفت آیه مورد بحث و آیاتی با موضوع مشابه، با هدف تثبیت و تحکیم اعتقادی مسلمانان و خللناپذیری صفوف آنان در برابر کافران نازل شده و مقتضی رفتار غیرانسانی و خشونتآمیز با غیرمسلمانان و یا قطع رابطه با آنان نیست.
Verses from the Holy Quran prohibit Muslims from friendly relations with non-Muslims. However, some have interpreted such verses as a license for enmity and spiteful behavior of Muslims with infidels, referring to verse 51 of Surah Ma'idah. This research, using library studies and with an analytical-explanatory approach and based on the interpretation of the verses, shows that the central concepts of the mentioned verse are contrary to the aforementioned point of view, and it also indicates the prohibition of friendly relations with non-Muslims, which leads to tendencies A heart connection is given to them, and that also leads to trusting the unbelievers in thought and action. Mentioning the reasons for the prohibition and determining the limits and criteria in these verses is a clear proof of the non-hostile behavior towards non-religionists; Also, many verses of the Qur'an emphasize the establishment of installments and justice, benevolence and justice towards everyone, both Muslims and non-Muslims, which is another proof of the negation of the previous point of view. In this way, it can be said: The verse in question and verses with a similar theme were revealed with the aim of consolidating the beliefs of Muslims and the inviolability of their ranks against the infidels, and it is not necessary to treat non-Muslims inhumanely and violently or to cut ties with them.
ملخص الجهاز:
احمد ابن فارس ، معجم المقاييس اللغه (قم : مکتب الاعلام الاسلامي، ۱۴۰۴ ق )، ۶، ۱۴۱؛ حسيني زبيدي، تاج العروس من جواهر القاموس ، ۲۰، ۳۱۰-۳۱۲؛ راغب اصفهاني، مفردات الفاظ القرآن ، ۸۸۵.
علي بن احمد واحدي، اسباب نزول القرآن (بيروت : دار الکتب العلميه ، ۱۴۱۱ ق )، ۲۰۰؛ طبرسي، مجمع البيان في تفسير القرآن ، ۷: ۷۲؛ محمود زمخشري، الکشاف عن حقايق غوامض التنزيل ، جلد ۲ (بيروت : دار الکتاب العربي، ۱۴۰۷ ق )، ۲۹۱؛ محمد بن عمر فخر رازي، مفاتيح الغيب ، جلد ۱۲ (بيروت : دار احياء التراث العربي، ۱۴۲۰ ق )، ۳۷۵.
ماتريدي، تأويلات اهل السنه ، ۳: ۵۳۷؛ زمخشري، الکشاف عن حقايق غوامض التنزيل ، ۱: ۶۴۲؛ طبرسي، مجمع البيان في تفسير القرآن ، ۳: ۳۱۹؛ محمد بن عبدالله آلوسي، روح المعاني في تفسير القرآن العظيم و سبع المثاني، جلد ۳ (بيروت : دار الکتب العلميه ، ۱۴۱۵ ق )، ۳۲۴؛ وهبه بن مصطفي زحيلي، التفسير المنير في العقيده و الشريعه و المنهج ، جلد ۱ (بيروت : دارالفکر، ۱۴۱۸ ق )، ۴۶۹؛ احمد بن مصطفي مراغي، تفسير المراغي، جلد ۶ (بيروت : دار احياء التراث العربي، [بي تا])، ۱۳۶.
محمد بن حسن طوسي، التبيان في تفسير القرآن ، جلد ۳ (بيروت : دار احياء التراث العربي، [بيتا]، ۵۶۷؛ طبرسي، مجمع البيان في تفسير القرآن ، ۳: ۳۲۹؛ فخر رازي، مفاتيح الغيب ، ۱۲: ۳۸۷؛ طباطبايي، الميزان في تفسير القرآن ، ۵: ۳۷۳.