خلاصة:
از جمله درون مایههای شعر فارسی، انتظار موعود است، که تقریبا همزاد شعر فارسی میباشد. با پیدایش انقلاب اسلامی و روی کار آمدن حکومتی دین محور و الهیمنش، شعر آیینی و به تبع آن شعر مهدوی و انتظار نیز به سرعت رونق گرفت و شعرا مخصوصا شاعران انقلاب از جمله، سید حسن حسینی، قیصر امینپور و سلمان هراتی، بخشی از درونمایههای شعر خویش را به انتظار موعود اختصاص دادهاند. که در این مقاله با همکاری دوست ارجمند -جناب آقای پیمان شوهان- به بررسی این مقوله میپردازیم.
ملخص الجهاز:
از سه شاعر مطرح شده در این مقاله یعنی سلمان هراتی، قیصر امین پور و سید حسن حسینی همگی در جرگهی شاعران انقلاب قرار دارند و مضمون و محتوای اشعار آنها کم و بیش محوریت دینی و مذهبی دارند و شعر مهدوی و انتظار نیز در اشعار آنها، بسیار عنوان شده است.
و همان عدالت علوی است که علی(ع) در مدّت کوتاه حکومت خود در قلمرو وسیع حکومتش بر پا کرد و جامعهی عدل علوی را به وجود آورد و آن قدر بر اجرای صحیح آن اصرار ورزید که از شدّت عدلش به شهادت رسید: «بی تو دلگیر است، دلگیر است عصر جمعه ها, , بوی نرگس میدهد پس کوچههای شهر ما از کلاس عمرمان یک جمعهی دیگر گذشت, , باز غیبت خورد پای اسم زیبای شما تند بادی میوزدای کاش بیرون آورد, , از میان آسمان خورشید پشت ابر را از عدالت جز علی، چیزی نمی آرم به یاد, , از علی هم جز شما، چیزی نمی ماند به جا با حضور نازنینت چشمها را خیره کن, , سفرههای خالی از نان مانده را دریاب، تا نقش بندد باز ایمان روی بوم زندگی, , پر بگیرد سایه هایمان تا بلندای خدا» (الهام، 1380، 170) بنابراین عدالت گسترهی حکومت جهانی، حضرت مهدی(عج) همواره، مورد توجه شاعران آیینی در طول تاریخ بوده است و این مساله در شعر شاعران انقلاب نمود بیشتر یافته است؛زیرا جهان صنعتی کنونی که به سرعت به سوی سرمایه داری به پیش میرود.