خلاصة:
هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رواندرمانی با تاکید بر رویکرد شناختی-رفتاری بر کاهش پرخاشگری ارتباطی پنهان و افزایش تابآوری خانواده زنان دارای تعارضات زناشویی شهر خرمآباد انجام بود. روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل، همراه با پیگیری 2 ماهه بود. جامعه آماری در این پژوهش، شامل تمامی زنان دارای تعارضات زناشویی شهر خرمآباد در سال 1400 بود که با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی ساده تعداد 30 نفر از این زنان در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامه تعارضات زناشویی (MCQ) براتی و ثنایی (1372)، مقیاس پرخاشگری ارتباطی پنهان (CRAS) نلسون و کارول (2006) و مقیاس تاب آوری خانواده (FRAS) سیکسبی (2005) استفاده شد. زنان گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقهای، هفته ای یک جلسه تحت رواندرمانی با تاکید بر رویکرد شناختی-رفتاری قرار گرفتند و در پایان و نیز پس از گذشت دو ماه در مرحله پیگیری، مجددا هر دوگروه به پرسشنامهها پاسخ دادند. گروه کنترل در طی این مدت هیچگونه مداخله ای رواندرمانی با تاکید بر رویکرد شناختی-رفتاری دریافت نکرد و در لیست انتظار باقی ماند. تجزیهوتحلیل اطلاعات بهدستآمده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی) انجام پذیرفت. نتایج نشان داد که رواندرمانی با تاکید بر رویکرد شناختی-رفتاری باعث کاهش پرخاشگری ارتباطی پنهان و افزایش تابآوری خانواده گروه آزمایششده و این تاثیر در مرحله پیگیری نیز پایدار مانده است. نتایج بهدستآمده از تحقیق نشان داد رواندرمانی با تاکید بر رویکرد شناختی-رفتاری در کاهش پرخاشگری ارتباطی پنهان و افزایش تابآوری خانواده زنان دارای تعارضات زناشویی در طول زمان موثر بود؛ بنابراین میتوان گفت که رواندرمانی با تاکید بر رویکرد شناختی-رفتاری میتواند جزء برنامههای مداخلاتی در مراکز مشاوره خدمات روانشناختی خانواده محور در نظر گرفته شود.